Ravenhaar heet eigenlijk Fatima, maar van zodra de vrienden uit de club die ze samen vormen, eerst moeizaam, maar dan steeds beter, haar haar zagen, noemt iedereen haar in de club Ravenhaar. De club, dat zijn Dorien, Mies, Stan, Victor, Bram, en Ravenhaar. Ze worden groot. Misschien zelfs te groot voor spelletjes die ze vroeger speelden, als beautyfarm, of kapper, of tearoom. Het spel dat ze nu spelen moet groter en beter worden dan alle vorige spelletjes samen. Zal het lukken?Het gegeven is erg goed. Een Marokaans meisje integreert dankzij haar buurmeisje Dorien, bijna als vanzelfsprekend in een groepje jongeren, al vinden zij dat eerst wel een beetje vreemd. Het meisje zegt haast niks, en doet haar schoenen uit, ook al zeggen de anderen dat dat niet hoeft. Verder merk je toch ook dat ze af en toe wel heel erg van mening kunnen verschillen, en dat dit te maken heeft met de andere cultuur waaruit Ravenhaar - die eigenlijk Fatima heet, maar zo genoemd wordt omdat ze zulk prachtig lang ravenzwart haar heeft - komt. Zij is ook heel duidelijk de oudste van de groep, haar vrienden steken tegen haar, als twaalf-dertienjarigen een beetje af, en ik weet niet of dat wel hoeft.Er zitten heel veel elementen in dit boek, maar ik heb het gevoel dat ze wel een verhaal willen vormen, maar het niet zijn. Het hangt allemaal maar wat aan elkaar. Daardoor mist het ook de kracht, die het verhaal zou kunnen zijn: een krachtige vertelling. Al is het gegeven over uithuwelijking wel eens "wat anders". Dit wordt met respect behandelt, en dat is ook erg goed uitgewerkt. Het komt hard aan voor de lezer, maar misschien doet het ook ogen openen.Ravenhaar / Do Van Ranst.- Leuven : Davidsfonds, 2005.- 84p.- ISBN: 90-5908-128-5