De zus van Djeme, Satamon, 18 jaar, is door de plotse dood van hun ouders farao geworden. Djeme komt erachter dat hun ouders echter geen natuurlijke dood gestorven zijn. Ze wil erachter komen wat er dan wel gebeurd is.
Ondanks de wat drogere vertelstijl, waardoor de personages niet helemaal bij de lezer “binnenkomen”, is “Bloedzusters” echt wel een goed boek. Worstel je even door hoe dialogen worden afgebroken (wel volledig weergegeven, daar is niks over te zeggen) door “zegt personage X tegen personage Y).
Dit boek moet het vooral hebben van de sfeer die Annejoke Smids in het Oude Egypte weet op te roepen. Dat familie er met elkaar trouwt, en dat de personages toch heel erg jong zjin (Satamon is bijvoorbeeld getrouwd met haar broertje van 11), is in ’33 voor Christus heel gewoon. Het boek is interessant, en realistisch.
Achterin het boek wordt dit allemaal goed uiteengezet, en dat maakt van deze bijlage bij het boek dat ook die erg het lezen waard is. Dit boek moet het ook niet hebben van populair taalgebruik.
Door alles wat ik hierboven heb opgenoemd, kom ik echt tot de conclusie dat Smids geen sensatie nodig heeft om een goed verhaal te hebben verteld. Ze schetst een boeiend beeld over hoe het er in het Oude Egypte aan toe moet gegaan zijn. Mensen hadden destijds ook gewoon slangen en luipaarden, gewoon als huisdier. Daar weet Smids ook wel raad mee...
Ik kende deze auteur niet, en “Bloedzusters” was een aangename kennismaking.
Bloedzusters / Annejoke Smids.- Amsterdam : Ploegsma, 2017.- 256p.- ISBN 978 90 216 7675 3
