Ook stripheld Biebel weet raad (of net niet) met kartonnen dozen
Ik nam jullie vorige week mee in het universum van het boek "Kartonnen dozen" van Tom Lanoye. Ik ga nog even door over kartonnen dozen, alleen is het nu stripheld Biebel, vormgegeven en gecreëerd door Marc Legendre oftewel Ikke, die met dit materiaal aan de slag gaat in het album "De Biebeltochten". Voor wie wil hebben sommige Vlaamse bibliotheken de reeks nog in hun collectie.
Lenteklasse!
Volgens Smetje, een vrij kaalhoofdige leraar bij wie we nog net aan beide kanten van zijn hoofd kunnen zien dat hij rood haar heeft, zou het erg fijn zijn als de school zich zou beperken tot het zitten in stoffige klaslokalen. Dat het stortregent aan het begin van dit verhaal, zal de arme man ook al niet vrolijker maken.
Maar school beperkt zich dus NIET tot het zitten in stoffige klaslokalen, en Smetje moet aankondigen dat de Lenteklassen in aantocht zijn! De hele klas ontploft nog net niet bij het horen van dit nieuws. Wat meer is: Smetje mag ook vertellen dat de hele klas een vel karton mee naar huis krijgt: Daarvan mag iedereen via plooilijntjes, jawel, een eigen koffer vouwen! De leerlingen vallen bij het zien van dat stuk karton nog net niet allemaal in zwijm.
Die arme Biebel heeft geen bushalte op de hoek...
Terwijl alle andere leerlingen aan het eind van de dag (stompend en duwend, morrend en ruziemakend) naar huis kunnen met de bus, moet Biebel het hele eind in de gietende regen naar huis: Maar ook nu: leve een stuk karton! Dat Biebel als een soortement spook met een stuk karton om zich heen gedrapeerd het huis binnenglipt is iets waar zijn moeder geweldig van schrikt, hoewel ze zingend in de keuken haar zoon thuis verwacht.
Papa weet raad met karton!
Na wat gehakketak tussen iedereen in het gezin krijgt het stuk karton van Biebel vorm om te kunnen dienen. Of dat een koffervorm is laat ik u zelf graag ontdekken.
In het kort
Met vaart en humor die soms heel erg over de top is, en waar je - toegegeven - van moet houden gaat dit album verder, al gaan de lenteklassen uiteindelijk toch (niet) door. Maar dat vinden Biebels ouders teleurstellend, en dus maakt het gezin, samen met Biebel en vriendje Reggie, de kust onveilig, nadat we Biebel en Reggie eerst de tuin hebben zien omtoveren, met, jawel, kartonnen dozen die de fantasie van Reggie op hol doen slaan (Help! Biebel slaat met een rots van twee ton!) - Wat Biebel maar matig kan appreciëren. Ach: compleet over the top, maar ZO grappig, een strip(reeks) over zon, zee, strand, zwembaden, liefde en vriendschap: Ik raad Biebel nog altijd erg graag aan.
Waarom "Kartonnen dozen" zo herkenbaar is
Omdat ik zelf, weliswaar zonder kartonnen valiesje, ook jaren met "De CM" op vakantie ging. Deze vakanties waren, en zijn dat nog steeds voor kinderen die ze nu meemaken, legendarisch. Ze waren legendarisch omdat je er je grenzen verlegt, leert om samen te leven, je danst tien dagen door het leven, de regen maakt niks uit, de zon ook niet, je schrijft één jaar naar je mama en papa dat je NOOIT meer zult meegaan na dat ene jaar, waar je zeventien jaar later nog eens aan terugdenkt, kijkend naar het canvas van een tentje op een Franse camping, waar je in slaapt met drie mensen die dan op kamp zijn samen met jou.
Dagsluitingen en (dus) Toon Tellegen
Mijn eerste kennismaking met auteur Toon Tellegen komt uit mijn "CMperiode", alleen wist ik toen (we schrijven 1997) helemaal niet dat het om Toon Tellegen ging. Om de dag af te sluiten kregen we in groep een verhaal te horen over de eekhoorn die een brief schrijft aan de mier. De eekhoorn twijfelt heel erg, want na enkele woorden is het stukje berkenschors waarop hij een brief schrijft, vol. Zal de mier merken dat ie uitgenodigd wordt door de eekhoorn? Dat prachtige verhaal gaat nog een stukje verder, en is te vinden in 313, misschien wisten zij alles.
Doetip:
ga aan de slag met "stukjes boomschors" (of: papiersnippers die net groot genoeg zijn om iets op te schrijven), en schrijf elkaar net als de eekhoorn en de mier een briefje. Dat kan in een vakantiegroep, maar zeker ook in klasvorm.
Ik ging later nog aan de slag met verhalen over slapen en over graag klimmen maar steeds uit bomen vallen, zoals de olifant steeds ondervindt in allerlei bundelingen.
Later
mocht ik zelf aan de slag met dagsluitingen, die zich vaak afspeelden in een zeilbootje in Friesland. Ik las "Wachten op matroos" van Ingrid Godon en André Sollie, over Tijs, die in een vuurtoren woont, en daar wacht op zijn vriend Matroos, die hem zal meenemen om de wereld rond te varen. Prachtig, liefdevol boek over wachten op vrienden.
Wortels van Klaas Verplancke en wij samen
20 jaar geleden gingen we met onze dan nog altijd bijna zelfde groep, die in 1998 was ontstaan, naar Frankrijk. Daar had ik besloten dat ik een echte activiteit rond een boek wilde organiseren, en waar mensen graag naar zouden luisteren en kijken. "Wortels" was een tijd daarvoor een boek geweest waar ik de achterflap in de boekhandel las en dacht: "Als ik dit boek nu niet koop, koop ik gewoon nooit nog een boek". Ik typte het verhaal uit om het te kunnen voorlezen, en schreef er aanwijzingen tussen om in het boek de prenten te kunnen tonen: Dia's en aanverwante uitvergrotingen pasten niet in een reistas, en bovendien was en is dat redelijk illegaal. Zo brachten we het verhaal van Ries, die op een dag een zaadje op zijn heuvel vindt, waar Kerel uit groeit, en dan niet meer alleen is, maar die dat allemaal veel te veel vindt. Om het boek zonder haperen te kunnen lezen, oefende ik daarop tot we vertrokken. De voorleesavond verliep sfeervol, was gezellig en warm, en "Wortels" zit minstens nog altijd in ons (voor) leeshart. Ik las het boek na die vakantie opnieuw, en toen sloeg bijna letterlijk de bliksem in: Er is geen rijker boek dan dit.*
*maar uiteraard is dit puur persoonlijk.
Mijn bloggende collega's dit jaar
- Kim van kim leeft
- Marlous van marlous leest
- Emmy van Zon en Maan
- Astrid van Boekrecensies Blog
- Marijke van Ontdekt de wereld