Chef, Puf en Boogie, drie teckels, moeten naar een hondenhotel. Boogie vindt het spannend, Puf is bezorgd om Kippetje, zijn knuffel, en Chef, die vindt het maar niets. Hij is de oudste, de baas. In het hondenhotel kan hij de baas niet spelen. Daar is Sheba, de eigen hond van hondenvrouw, de baas, ook over alle andere honden in het hotel. Over Rambo, een Dobermann die naar vechten ruikt, en laat zien dat hij groter is en sterker dan Cheffie!
Heerlijk verhaal, dat zich situeert in wat de denkwereld van de hond zou kunnen zijn, en wat de karaktertrekken (eigenwijs) van een teckel in het bijzonder zouden kunnen zijn. Waarom de honden naar een hondenhotel gaan, ver weg van Emma, die blind is, en Herder, haar hond die haar “helpt zien”, en mama, is niet duidelijk, en dat had ik wel fijn gevonden. Het verhaal gaat echt in op het denken van de hond en zijn “zijn”, zonder dat de mensen daarin veel te zeggen hebben, en dat is mij een iets te eenzijdig standpunt. Je krijgt het leven van een paar verschillende honden in een hotel voor honden, en hoe ze met elkaar zijn, en hoe ze elkaar kunnen luchten of ook helemaal niet, en wat er in dat laatste geval gebeurt. (Koud water om vechtende grote Dobermann Rambo van kleine teckel Chef af te halen) Honden krijgen hier de rol toebedeeld zoals het een “dier” hoort te blijven, en dat is wel heel erg sterk. Ze praten met elkaar, maar dat enkel op een manier zoals het een hond zou overkomen, of hoe de dingen op een hond afkomen. (Waarom gaat Emma weg, komt ze nog terug? Wat doen we hier?) Wanneer Chef gebeten werd door Rambo wil hij een tijd niet eten, en hij voelt zich beroerd, maar dat laat hij niet merken, teckels zijn geen watjes! Rambo blijft ook echt een grote sterke hond, die zijn positie wil bepalen tov Chef en Sheba, de teef in het gezelschap. Maar Chef wilde indruk maken! En dat liep fout. De dierenarts kwam de bijtwond hechten. Chef krijgt een teek, die gemeen steekt in zijn oor, terwijl er in Chefs kop allerlei gedachten malen over hoe en waarom van het hotel. Hondenvrouw is aardig, maar haar man, zweetman, niet. Hij heeft Chef in het water gegooid terwijl de hechtingen niet nat mochten worden. “Chef hoopt dat Hondenvrouw Zweetman straks zal bijten, hij is niet aardig!) Ook komen dialogen voor tussen de honden, behalve met Rambo, die de macho is. Het enige wat hij wil, is vechten. Of toch niet? Ook hij heeft blijkbaar last van een teek… Sheba danst met haar baasje. Persoonlijk vind ik haar de meest “vermenselijkte hond” van het hele gezelschap, en bij de andere portretten die van de honden gemaakt worden, komt ze me voor als niet passend. Maar dit terzijde. De tekeningen zijn tekeningen van echte honden zoals ze eruitzien. Heel erg knap, ze lijken getekende foto’s.
Wanneer Emma en haar moeder opduiken horen Chef en de andere teckels een bekende motor draaien, en stuiven ze naar het hek: “Emma”! Dan gaan ze huiswaarts, en proberen ze daar terug hun plekje te vinden. Ze kauwen op sokken, wroeten in wasgoed, net als vroeger. Hopelijk mag Chef toch een tijdje blijven, nu…Cheffie bijt door / Kaat Vrancken ; illustraties Martijn van der Linden.- Amsterdam : Querido, 2006.- 88p.: ill.- ISBN: 90 451 0346 X
Heerlijk verhaal, dat zich situeert in wat de denkwereld van de hond zou kunnen zijn, en wat de karaktertrekken (eigenwijs) van een teckel in het bijzonder zouden kunnen zijn. Waarom de honden naar een hondenhotel gaan, ver weg van Emma, die blind is, en Herder, haar hond die haar “helpt zien”, en mama, is niet duidelijk, en dat had ik wel fijn gevonden. Het verhaal gaat echt in op het denken van de hond en zijn “zijn”, zonder dat de mensen daarin veel te zeggen hebben, en dat is mij een iets te eenzijdig standpunt. Je krijgt het leven van een paar verschillende honden in een hotel voor honden, en hoe ze met elkaar zijn, en hoe ze elkaar kunnen luchten of ook helemaal niet, en wat er in dat laatste geval gebeurt. (Koud water om vechtende grote Dobermann Rambo van kleine teckel Chef af te halen) Honden krijgen hier de rol toebedeeld zoals het een “dier” hoort te blijven, en dat is wel heel erg sterk. Ze praten met elkaar, maar dat enkel op een manier zoals het een hond zou overkomen, of hoe de dingen op een hond afkomen. (Waarom gaat Emma weg, komt ze nog terug? Wat doen we hier?) Wanneer Chef gebeten werd door Rambo wil hij een tijd niet eten, en hij voelt zich beroerd, maar dat laat hij niet merken, teckels zijn geen watjes! Rambo blijft ook echt een grote sterke hond, die zijn positie wil bepalen tov Chef en Sheba, de teef in het gezelschap. Maar Chef wilde indruk maken! En dat liep fout. De dierenarts kwam de bijtwond hechten. Chef krijgt een teek, die gemeen steekt in zijn oor, terwijl er in Chefs kop allerlei gedachten malen over hoe en waarom van het hotel. Hondenvrouw is aardig, maar haar man, zweetman, niet. Hij heeft Chef in het water gegooid terwijl de hechtingen niet nat mochten worden. “Chef hoopt dat Hondenvrouw Zweetman straks zal bijten, hij is niet aardig!) Ook komen dialogen voor tussen de honden, behalve met Rambo, die de macho is. Het enige wat hij wil, is vechten. Of toch niet? Ook hij heeft blijkbaar last van een teek… Sheba danst met haar baasje. Persoonlijk vind ik haar de meest “vermenselijkte hond” van het hele gezelschap, en bij de andere portretten die van de honden gemaakt worden, komt ze me voor als niet passend. Maar dit terzijde. De tekeningen zijn tekeningen van echte honden zoals ze eruitzien. Heel erg knap, ze lijken getekende foto’s.
Wanneer Emma en haar moeder opduiken horen Chef en de andere teckels een bekende motor draaien, en stuiven ze naar het hek: “Emma”! Dan gaan ze huiswaarts, en proberen ze daar terug hun plekje te vinden. Ze kauwen op sokken, wroeten in wasgoed, net als vroeger. Hopelijk mag Chef toch een tijdje blijven, nu…Cheffie bijt door / Kaat Vrancken ; illustraties Martijn van der Linden.- Amsterdam : Querido, 2006.- 88p.: ill.- ISBN: 90 451 0346 X