4 boeken: "Op een morgen stond ze daar" van Per Nilsson, "Ik kan nog steeds niet vliegen" van Anna Woltz, "Ik" van Margaretha van Andel en getild over vorige week en vandaag las ik "De grote verliezer" van Karen Dierickx. Bus- en treinreizen zitten ook voor een groot stuk in deze week, en ook die betekenen extra tijd om te lezen.
In januari stond in de krant dat er weer een verontrustende "trend" onder jongeren is. Op zo kort mogelijke tijd op een vreemde plek en manier dronken worden, en daartoe uitgedaagd worden door iemand anders.
"Nou nou", dacht ik, "Mocht ik nou uitgedaagd worden om een dosis kinderboeken te moeten lezen op een zo kort mogelijke tijd, dan zou ik dat wél overwegen!"
En toen kreeg ik prompt een opdracht: lees de vier boeken van Patrick Ness in drie dagen. Drie dagen voor vier boeken? Dat lukt me nooit. Dus sprak ik met mijn uitdager - van de onvolprezen website Kjoek - Richard Thiel - af dat ik mezelf een week zou geven.
"Het mes dat niet wijkt", dus, want laat ik me eerst maar even onderdompelen in de Chaostrilogie, alvorens ik volgens sommigen hélemaal van de wereld ben door "Zeven minuten na middernacht". Toegegeven: ik worstel me door de eerste 40 pagina's. Ik hou niet van d'r en ie-is en ie-doet. Maar misschien lees ik er wel overheen, omdat het spannend wordt, of heel echt, of wonderlijk.
Ik ben al deze dingen al tegengekomen: wonderlijk omdat Ness een wereld schept waarin mensen elkaar kunnen horen denken, en spannend omdat dat voor gevaarlijke toestanden begint te zorgen. Heel echt? Hmm, nog niet helemaal overtuigd. Triest? Dat was ik vergeten: Todd is nog de enige jongen in het dorp, tussen allemaal mannen. De vrouwen zijn lang geleden verdwenen. En je wordt man als je dertien bent. Maar algauw blijkt met Todd iets aan de hand te zijn.
En daar ben ik nu ongeveer aanbeland. Dat Todd het in zijn eentje moet zien te redden, met alleen zijn hond als gezelschap. Heeft u al een hond horen denken? In de Chaostrilogie kunt u dat zelf ondervinden, hoe dat gaat.