Iemand die ik op een vakantie, lang, lang geleden, leerde kennen. En het heeft me nooit meer losgelaten, ook niet na veel andere bundels. De bundel over de nacht vind ik ronduit schitterend. We waren met z'n allen op kamp, en onze hoofdleidster las een verhaal over de eekhoorn die een brief schreef aan de mier. Hierna mochten wij zelf ook "stukjesbriefjes" naar elkaar schrijven. Ik vond dat verhaaltje erg mooi, maar onze leidster had er niets van een auteur ofzo bijgezet. Zucht, dacht ik. Dan niet. Tot ik in die boeken-cd's- en dvd's-Zaak rondliep. Ik stootte op een heel dik boek: Misschien wisten zij alles heette het, van Toon Tellegen. Er ging een lichtje branden: ik bladerde door tot achterin het boek. Ik kijk onder de "E" en kom "Eekhozebor" tegen. Zou het? Denk ik. En het was. Nu wist ik dus waar onze leidster haar verhaal van toen haalde. Goed voor alle gebruik, 313 verhalen over de eekhoorn, de mier en de andere (allemaal evengroot) dieren in het bos. Omdat het de kleine menselijke kantjes toont. Omdat de verhaaltjes je doen huilen of doen glimlachen. Doen nadenken. Doen leven, misschien wel.
De genezing van de krekel won de Gouden Uil, en ik wilde weten waarom dat dan wel zo was. Ik vond het heel erg goed. Dokter Deter zei me veel minder, en Jannes kon me ook niet helemaal bekoren.Later ging ik voor de bibliotheekschool Juffrouw Kachel lezen, en ik moet zeggen: ik ben aangenaam verrast geweest. Een donker, maar toch erg goed boek!
