Eva De Roovere had het lang geleden, samen met Wimmeke Punk al over "De Slenterblues", en zong over zo fris zijn als de zomer die voorbij was.
(Bron: Youtube, Maandacht)De Småbusblues
Bestaat uit willen schrijven over wat voorbij is en vier heerlijke dagen vol knetterende inspiratie willen vasthouden. Ik zocht ondertussen naar treinen om terug te kunnen komen, en niet te hoeven vliegen, en wil graag boeken lezen. Niet dat ik anders geen boeken lees. Af en toe lees ik niet. Bij veel mensen is dat net omgekeerd. (Die lezen af en toe).
Mijn vierjarige ik moest tekenen van Stina Wirsén
Ik moest helemaal niks, maar vond het tijdens mijn inschrijving voor Småbus, in 2024, wel fijn klinken: tekenen als een kind. Niet dat ik me een jaar later nog herinnerde welke workshops ik had gekozen. Maar de verrassingen waren daarom des te fijner. Want ik wist ook al lang niet meer dat ik een podcast wilde leren maken. Meer over Podlood en the making of lees je hier.
Juf Stina is de baas!
en maakt zelf onderandere dit boek
 |
| website Stina Wirsén |
Op bezoek bij het innerlijke kind in jezelf
is erg confronterend, temeer omdat ik terug duik in hoe eenzaam mijn vierjarige ik was. Beste vrienden had ik niet, maar misschien heeft een vierjarige sowieso nog niet zoveel menselijke vrienden? Ik tekende een teddybeer (die me gezelschap moet houden in mijn bed als ik slaap). Ik pakte zelf een tekening af en gaf een meisjesfiguur vlechten waarna ik er met zwarte verf op knoeide.
Peter Van de Veire en de Zandloper
is een voortreffelijke podcast, die van tijd tot tijd heel diep in het leven van - jawel - maar het is Van de Veire vergeven, het moest maar zo goed niet zijn - BV's.
Ook Stina Wirsén keek samen met ons vooruit na een duik in het verleden, en vroeg ons - we hebben nu onze werkelijke leeftijd - om onszelf, in potlood, te tekenen wanneer we 80 zijn. Ik maak van mezelf een soort vrolijke Pippi Langkous, en geef mezelf miniwalletjes onder mijn twee puntjes die mijn ogen moeten voorstellen. (en eerlijk: ik sta een beetje versteld van mijn talenten, maar dat roept Småbus gewoon in en over me af, en ik vind het heerlijk. Toegegeven, ook 's nachts en 's avonds spookt het in mijn hoofd, en om mezelf toch even "uit" te zetten moet ik af en toe wat langer op de WC doorbrengen.)
Ik heb geen van "mijn" kunstwerkjes terug mee naar België genomen, omdat mijn voortreffelijke reistas (dankjewel om mij zo goed van dienst te zijn!) mijn tekeningen (sorry) waarschijnlijk niet heelhuids thuis zou kunnen brengen.
Näs, waar het geboortehuis van Astrid Lindgren staat
Ik zei in een vorige post al dat deze plek knettert, en dat ook hier je innerlijke kind vlotjes naar boven kan komen. En waar je naar hartenlust de buitenkant van het geboortehuis van Astrid Lindgren kunt fotograferen. Je kunt binnenin ook lezingen bijwonen over Astrid Lindgren.
Het park zelf is een heerlijke plek, en in de veranda op het domein loopt nog tot 21 september 2025 de tentoonstelling over Mio, all over the world, waarin illustratoren die deelnamen aan Småbus aan de slag gingen om een scene uit het boek te verbeelden naar hoe zij het verhaal beleefden. Iets in mij wil best een afbeelding tonen, maar iets anders in mij zegt fluisterend dat ik dat niet mag. Makers van deze tentoonstelling maakten voor de prachtige brochure - in een vormgeving en illustraties van Peggy Van Bogaert - een radiouitzending waarvan de ultrakorte verhalen (100 woorden elk) die aan bod komen staan afgedrukt.
Wat wil jij deze zomer lezen?
Ik kende "Mio, mijn Mio" (vertaald door Saskia Ferwerda) alleen bij titel, maar - zeker na de tentoonstelling weet ik voor een stuk wat ik voor Ik vind lezen leuk zal antwoorden op de vraag die nu al voor de zesde keer aan boekminnende mensen wordt gesteld: "Welk boek wil jij deze zomer lezen?"
Verder slaagden Kirstin Van Lierde en Lo Granqvist erin om mij met hun prentenboek Vertrouw maar van de sokken te blazen. Met slechts één zin per pagina en wonderlijk mooie illustraties van (Zweedse) bossen en een kleine mens met krulletjes gekleed in een bruine salopette en zonder schoenen - en ik hou van getekende blote voetjes!
Emma Virke en Anete Melece in vertaling!
En sur Citron van Emma Virke is een kijkboek voor kinderen vanaf 2 jaar over fruit, en je kunt je vingers door de bladzijden heen steken. Dit boek werd uit het Zweeds vertaald door Berd Ruttenburg.
Ook Kiosken (hoera voor Olga!) van Anete Melece werd in het Nederlands vertaald door niemand minder dan Edward van de Vendel. In het Nederlands heet het boek "Mevrouw Kiosk" Ik vroeg me al af wanneer hij ergens zou opduiken!
Yorick Goldewijk en mevrouw Kano's gore koffie
die ik graag in dit stuk wil smokkelen. Toen ik Joke Guns, onze voortreffelijke organisator van Småbus leerde kennen, nu zo'n 20 jaar geleden of daaromtrent, wilde ze graag een eigen boekhandel beginnen. Zo geschiedde, en zo werd ik weleens meewarig bekeken als ik vertelde dat ik op boekenstrooptocht zou gaan, ver van mijn woonplaats, maar in de stad waar ik mijn tienerjaren doorbracht slechts een kwartier extra met de trein, en ik was er die dagen toch. In Woeste Willem ging ik al snel een kameleon zijn, en werd ik zowat één met de boekenplanken, maar NOOIT zonder koffie! Fika! (en kaneelbroodjes! Oh my, Kaneelbroodjes! Ze doen me de plakkerige limonade vergeten. Maar alles om Pippi Langkous in flesjesvorm op tafel te zien natuurlijk!)
Maar VOOR "Films die nergens draaien" was er "Billy Plankgas", twee avonturenverhalen, nu gebundeld, en ik weet nu al dat ik ervan zal genieten! Waar, wanneer en hoe? Waarschijnlijk niet allemaal tijdens deze zomer. Maar lezen kan overal! Altijd!
Is de Småbusblues omdat ik dit stuk schreef voorbij? Ik hoop het niet. Maar een beetje minder zou ik al mooi vinden. Ik ben weer aan het werk, en ik laat mijn gedachten af en toe graag een beetje afdwalen naar het Noorden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten