Bet’s moeder heeft vijf kinderen. Eén ervan, de jongste, zou volgens de buurvrouw een jongen moeten geweest zijn. Ze had daarvoor gependeld, meldt het boek. Maar Bet was (net als Sander, wat mij een beetje vreemd overkomt) een meisje. Maar wel een wildebras, zodat iedereen denkt dat het wel een jongen MOET zijn. Hiervan komt de titel “Wiebelkont”. Bet kan geen twee minuten stilzitten, en is meestal pijnlijk eerlijk. Zoals tijdens hun optreden met het zangkoor, wanneer ze ziet dat de directeur van het centrum wel een microfoon heeft, maar dat hij hem niet gebruikt. Dus vindt Bet dat ze dat gerust mag zeggen. Soms komt dit echter fout over op de ander, en dan krijg je een beetje gedonder, maar nooit zo dat je denkt “Ach, wat zielig”. Bet is wie ze is, en dat wordt ook door haar ouders gerespecteerd. Zij weten hoe ze met hun drukke Bet moeten omgaan, misschien zijn ze zelf wel een beetje druk in huis, maar je merkt wel dat zij de leiding hebben. Bet is geen Pipi Langkous, en dat is goed, er zijn helpende volwassenen rondom haar. Door het verhaal in de “Ik”-vorm te vertellen, vergoot de betrokkenheid bij de lezer. Ze krijgt onderandere van een oude meneer in haar flatgebouw, bij het paaszingen met haar vriendin Trien, twee kuikentjes cadeau, die ze mag houden, en die ze Pietje en Patje noemt. Ze gaan mee naar het buitenverblijf, waar Bet samen met haar vader een houten hokje timmert voor haar kuikentjes. Niemand vindt het gek dat Bet een beetje triest is, wanneer ze weer naar huis gaan, en ze haar kuikentjes moet achterlaten. (Beetje vreemd, vind ik wel: kuikentjes zonder een moederkip alleen achterlaten…) Het is kostelijk om te lezen hoe Bet en Trien zich optutten als paasklok, met een geel lint in hun haar. Bij het zingen bewegen ze hun hoofd eerst naar links, en dan samen naar rechts, als een echte paasklok. Je kunt het je als lezer levendig voorstellen. Grappig boek, dat goed geschreven is, maar waar de drukte van het gezin van af spat. Je wordt er ietwat moe van. Krachttermen of versterkingen van woorden (knalhard, loeihard, …) komen niet voor, en dat komt het boek helemaal tengoede. Leuk.Wiebelkont / Marijke Umans ; Riske Lemmens.- Wielsbeke : De Eenhoorn, 2007.- 68p. : ill.- ISBN 9789058384102
zondag 14 juni 2009
Wiebelkont / Marijke Umans en Riske Lemmens
Bet’s moeder heeft vijf kinderen. Eén ervan, de jongste, zou volgens de buurvrouw een jongen moeten geweest zijn. Ze had daarvoor gependeld, meldt het boek. Maar Bet was (net als Sander, wat mij een beetje vreemd overkomt) een meisje. Maar wel een wildebras, zodat iedereen denkt dat het wel een jongen MOET zijn. Hiervan komt de titel “Wiebelkont”. Bet kan geen twee minuten stilzitten, en is meestal pijnlijk eerlijk. Zoals tijdens hun optreden met het zangkoor, wanneer ze ziet dat de directeur van het centrum wel een microfoon heeft, maar dat hij hem niet gebruikt. Dus vindt Bet dat ze dat gerust mag zeggen. Soms komt dit echter fout over op de ander, en dan krijg je een beetje gedonder, maar nooit zo dat je denkt “Ach, wat zielig”. Bet is wie ze is, en dat wordt ook door haar ouders gerespecteerd. Zij weten hoe ze met hun drukke Bet moeten omgaan, misschien zijn ze zelf wel een beetje druk in huis, maar je merkt wel dat zij de leiding hebben. Bet is geen Pipi Langkous, en dat is goed, er zijn helpende volwassenen rondom haar. Door het verhaal in de “Ik”-vorm te vertellen, vergoot de betrokkenheid bij de lezer. Ze krijgt onderandere van een oude meneer in haar flatgebouw, bij het paaszingen met haar vriendin Trien, twee kuikentjes cadeau, die ze mag houden, en die ze Pietje en Patje noemt. Ze gaan mee naar het buitenverblijf, waar Bet samen met haar vader een houten hokje timmert voor haar kuikentjes. Niemand vindt het gek dat Bet een beetje triest is, wanneer ze weer naar huis gaan, en ze haar kuikentjes moet achterlaten. (Beetje vreemd, vind ik wel: kuikentjes zonder een moederkip alleen achterlaten…) Het is kostelijk om te lezen hoe Bet en Trien zich optutten als paasklok, met een geel lint in hun haar. Bij het zingen bewegen ze hun hoofd eerst naar links, en dan samen naar rechts, als een echte paasklok. Je kunt het je als lezer levendig voorstellen. Grappig boek, dat goed geschreven is, maar waar de drukte van het gezin van af spat. Je wordt er ietwat moe van. Krachttermen of versterkingen van woorden (knalhard, loeihard, …) komen niet voor, en dat komt het boek helemaal tengoede. Leuk.Wiebelkont / Marijke Umans ; Riske Lemmens.- Wielsbeke : De Eenhoorn, 2007.- 68p. : ill.- ISBN 9789058384102