De titel zegt letterlijk waarover dit boekje gaat, en toch is dit een verrassend kleinood. Een meisje zegt dat ze een meisje van 11 is: “ik BEN 11 jaar”. Terwijl ze in het Frans zeggen dat iemand 11 jaar HEEFT. Dit klinkt alsof je een erg belerend boekje zal te lezen krijgen, maar eigenlijk is dit niet zo. Het boek bevat erg mooie foto’s, die je (helaas) niet met één personage kunnen laten vereenzelvigen. Je kunt niet opmaken wie het meisje zou kunnen zijn die je laat meekijken in haar leven. De foto’s laten je dromen van een mooie zomer, met water en bergen. Of dat er tussen hebben en zijn nog een lange weg is af te leggen: je kunt een trompet hebben, maar je bent daarom nog geen trompettist. Daartussen ligt nog een lange weg. Of nog: ik heb een broer, maar ik ben geen broer. Ik heb twee zussen en ben een zus. Hoeveel zussen heeft mijn broer? Of: ik heb weinig, en soms vind ik dat veel. Ik heb veel, en soms vind ik dat weinig. (Mooi dat dit eens in een boek zo expliciet wordt vernoemd. Dat klinkt een beetje zweverig, maar het laat mensen ook nadenken over wie ze zijn. Ben je wat je hebt? Of heb je wat je bent? Etc.
Dat de auteur en fotografe een kind van elf al laten nadenken over het hebben van een huisje, een tuintje en een boompje lijkt me vergezocht, ook al zie je op de begeleidende foto een dekbed, wat er op kan wijzen dat ze een kamp wil gaan bouwen.
Ons meisje van 11 heeft ook een hond, waarvan ze het baasje is. We zien een zwarte hond op de bijbehorende foto. Ik BEN de baas, ik HEB het voor het zeggen, gaat ook over een hond, maar dit is een ander ras, wat op de foto staat. Dit hoefde niet zo. Verder ook taalspelletjes: Ik ben op Ben. Maar als oma zegt: ik ben op, is ze op niemand. Terwijl opa wanneer hij dat zegt, niet meer in bed ligt.
Grappig, maar absoluut niet vrijblijvend. Het boek is geen verhaal, maar het is ook geen “krampachtig iets gemaakt over “hebben en zijn”.
Hebbeding: over hebben en zijn / Kristel Deweerdt ; foto’s Margot Dieleman.- Tielt : Lannoo, 2009
