Tim’s oma is overleden. Gelukkig is opa er, die bij Tim en zijn ouders inwoont. Samen proberen ze oma’s dood te verwerken. En er is ook Rika, Tim’s nieuwe buurmeisje, dat plots naast Tim staat in zijn tuin. Tim vindt Rika maar een vreemd meisje: hij vindt haar nogal brutaal, en bovendien heeft Tim vrij snel door dat ze iets verbergt. Wanneer ze iets moet lezen, vindt ze steeds een uitvlucht om dat toch zeker niet te hoeven doen. Tim wil haar helpen, maar komt er snel achter dat hij dat niet kan.
Anders dan de titel doet vermoeden is “Een genie met dyslexie” geen boek dat je de beperking die dyslexie met zich meebrengt, door de strot wil rammen. Het boek is mooi gedoseerd, en de personages zijn geenszins doetjes. Tim en opa vinden het heel erg dat oma overleden is, maar behalve op haar begrafenis, waar veel gehuild wordt, is ze doorheen het hele boek aanwezig, maar oma wordt nooit een plakkerig, melig gegeven. Oma gaf Tim drie kaartjes, met drie keer een goede raad erop. Steeds jezelf blijven is er eentje van.
Rika heeft een reus van een papa, voor wie Tim (Tim, meneer, antwoordt hij wanneer haar vader vraagt hoe hij heet) een beetje bang is. Maar zijn grootte betekent geenszins dat Cocquyt een bruut van een vader wil introduceren. Geen van de ouders in dit boek is karikaturaal, en voor een Abimoboek is dit zeer verrassend. Een nieuwe weg? De weg die wegleidt van vrijblijvend gegriezel, of weg van alleen wat kinderen leuk vinden? Goed zo! Rika heeft ook een mama, maar het is een beetje een raadsel waarom zij pas op het laatst in het boekje opduikt. De ouders in dit boek weten heel goed hoe hun kinderen in elkaar zitten en Rika’s vader kan Tim ook uitleggen waarom ze aan hem wel vertelde dat ze dyslectisch is. Waarom ze hem vertelt dat haar ogen poot zien, haar hoofd ziet nog iets anders en ze schrijft boot. “Omdat haar trukendoos leeg is” ze kan niet blijven rondjes om haar probleem blijven lopen, steeds niets willen lezen, ze heeft Tim zelfs gezegd dat meester Dirk op de hoogte is (Ze noemt haar leraar gewoon Dirk, en ik geloof dat dit mij een beetje stoort. Niet dat de leraar, noch de leerlingen niet met respect met elkaar omgaan, maar je leraar in de lagere school met “meester” aanspreken is een minimum, geloof ik, dat mag zelfs “mees” zijn).
De leraar doet trouwens bij de spreekbeurt die Rika moet geven, over een stuk van Frankrijk, waarbij Rika de schilder Matisse kiest, geen toegevingen omwille van haar beperking: “je gaat NU voor de klas staan!”. Tim is ook boos wanneer ze er toch onderuit muist: hadden zij niet samen haar spreekbeurt voorbereidt? Cocquyt weet zeer goed te duiden waarom het toch nog misging, en waarom Tims hulp eigenlijk geen hulp was, en laat Rika’s vader hierover tegenover Tim aan het woord.
Albert Einstein, die ook dyslectisch was, zo blijkt, krijgt ook een rol in het boek, en ofschoon de illustraties van Maaike Devos eerder krabbels op papier zijn, die enigszins wél karikaturen maken van de personages, is hij zeer herkenbaar.
Zeer verrassend boekje waarin behalve dyslexie ook vriendschap, wetenschap en kunst een rol spelen.
Een genie met dyslexie / Anja Cocquyt ; Maaike Devos.- Sint-Niklaas : Abimo, 2009.- 89p : ill.- ISBN 978 90 593 2557 9 - 8+