“Wanneer de dood een verhaal vertelt, kun je maar beter luisteren”…
Dit is de ietwat lugubere zin die onder de titel “De Boekendief” prijkt. We zien een meisje, liggend met blote voeten, lezend in een dik boek.
Het verhaal begint in een trein, het is koud, en Liesels broertje Werner is stervende. Dit is het begin van het verdere leven van Liesel, hoe het haar vergaat wanneer haar moeder haar in Molching in de Himmelstraat 33 aflevert bij de familie Hubermann. Liesel is bang en onzeker, en worstelt met nachtmerries over haar broertje. Bovendien heeft ze tijdens de begrafenis van haar broertje haar eerste boek gestolen: “Het doodgravershandboek”. Hoewel ze niet kan lezen als ze bij de familie Hubermann arriveert, merkt de lezer misschien op dat ze antwoorden zoekt over hoe het haar broertje vergaat. Dit is het relaas van een familie tijdens WOII. Toch merk je slechts heel summier het geweld op dat de oorlog met zich brengt, en barst hij pas echt goed los aan het eind van het boek. Maar vergis je niet: alles wat WOII met zich bracht, zit zeker in dit boek vervat: van uit elkaar gerukte families over Hitlerverering en dito groeten over Jodenvervolging, én de angst om als familie ontdekt te worden wanneer je een Jood in je kelder verbergt om te voorkomen dat hij wordt weggevoerd naar de kampen.
Het knappe is ook dat wat je op de voorplat leest, echt kan worden waargemaakt: de dood is echt als personage aanwezig, en wanneer je zijn (haar?) (het?) wedervaren leest wordt je wat mij betreft heel rustig: er is niets om bang voor te zijn. De dood zal goed voor je zorgen. Voorbeelden te over. Tevens schrok ik toch even: "oh ja, de "ik"verteller is De Dood... (p.79: Dat menselijke idee van de dood bevalt me trouwens wel. Vooral die zeis vind ik grappig. p.184: "een korte mar opmerkelijke noot:": ik heb in de loop der jaren zo veel jonge mannen gezien die denken dat zij op andere jonge mannen afstormen. Dat is niet zo. Ze stormen op mij af. p. 199: wanneer Max' oom stervende is, ontlokt dit zijn broer de volgende uitspraak: "Wanneer de dood mij komt halen (...) "zal hij mijn vuist op zijn gezicht voelen". Persoonlijk bevalt mij dat wel. Zoveel domme bravoure. Ja. Daar houd ik wel van.) Dit boek heeft alles. Het is een boek over het leven zelf, met mooie kanten, vriendschappen zonder meer, kattenkwaad en vooral veel liefde en menselijkheid, die weerspiegelt wordt in hoe de personages worden neergezet. Ook het vermelden waard: de auteur van dit boek is slechts 33... Normaalgezien vind ik dat niets om over te gaan gillen, maar hier past het zeker wel. Hij heeft wat mij betreft, en het jaar is goed acht maanden bezig, hét "gelezen boek in 2008" geschreven...De boekendief / Markus Zusak ; illustraties Trudy White ; vertaald door Annemarie Lodewijk.- Antwerpen : The House of Books, 2007.- oorspronkelijke titel: The Bookthief.- 558p.: ill.-978 90 443 1965 1
Kijk ook hier en hier
Dit is de ietwat lugubere zin die onder de titel “De Boekendief” prijkt. We zien een meisje, liggend met blote voeten, lezend in een dik boek.
Het verhaal begint in een trein, het is koud, en Liesels broertje Werner is stervende. Dit is het begin van het verdere leven van Liesel, hoe het haar vergaat wanneer haar moeder haar in Molching in de Himmelstraat 33 aflevert bij de familie Hubermann. Liesel is bang en onzeker, en worstelt met nachtmerries over haar broertje. Bovendien heeft ze tijdens de begrafenis van haar broertje haar eerste boek gestolen: “Het doodgravershandboek”. Hoewel ze niet kan lezen als ze bij de familie Hubermann arriveert, merkt de lezer misschien op dat ze antwoorden zoekt over hoe het haar broertje vergaat. Dit is het relaas van een familie tijdens WOII. Toch merk je slechts heel summier het geweld op dat de oorlog met zich brengt, en barst hij pas echt goed los aan het eind van het boek. Maar vergis je niet: alles wat WOII met zich bracht, zit zeker in dit boek vervat: van uit elkaar gerukte families over Hitlerverering en dito groeten over Jodenvervolging, én de angst om als familie ontdekt te worden wanneer je een Jood in je kelder verbergt om te voorkomen dat hij wordt weggevoerd naar de kampen.
Het knappe is ook dat wat je op de voorplat leest, echt kan worden waargemaakt: de dood is echt als personage aanwezig, en wanneer je zijn (haar?) (het?) wedervaren leest wordt je wat mij betreft heel rustig: er is niets om bang voor te zijn. De dood zal goed voor je zorgen. Voorbeelden te over. Tevens schrok ik toch even: "oh ja, de "ik"verteller is De Dood... (p.79: Dat menselijke idee van de dood bevalt me trouwens wel. Vooral die zeis vind ik grappig. p.184: "een korte mar opmerkelijke noot:": ik heb in de loop der jaren zo veel jonge mannen gezien die denken dat zij op andere jonge mannen afstormen. Dat is niet zo. Ze stormen op mij af. p. 199: wanneer Max' oom stervende is, ontlokt dit zijn broer de volgende uitspraak: "Wanneer de dood mij komt halen (...) "zal hij mijn vuist op zijn gezicht voelen". Persoonlijk bevalt mij dat wel. Zoveel domme bravoure. Ja. Daar houd ik wel van.) Dit boek heeft alles. Het is een boek over het leven zelf, met mooie kanten, vriendschappen zonder meer, kattenkwaad en vooral veel liefde en menselijkheid, die weerspiegelt wordt in hoe de personages worden neergezet. Ook het vermelden waard: de auteur van dit boek is slechts 33... Normaalgezien vind ik dat niets om over te gaan gillen, maar hier past het zeker wel. Hij heeft wat mij betreft, en het jaar is goed acht maanden bezig, hét "gelezen boek in 2008" geschreven...De boekendief / Markus Zusak ; illustraties Trudy White ; vertaald door Annemarie Lodewijk.- Antwerpen : The House of Books, 2007.- oorspronkelijke titel: The Bookthief.- 558p.: ill.-978 90 443 1965 1
Kijk ook hier en hier