Leerlingen uit Gentse scholen en wijdere omgeving, uit het eerste en tweede middelbaar gaan dit schooljaar aan de slag met deze vijf boeken. Dat doen ze op school, onder begeleiding van bezielde leerkrachten. Eind april/begin mei kiezen ze na rijp beraad hun winnaar. Stad Gent wil zo lezen en praten over literatuur en goede boeken bevorderen.Met jou is het anders / Hanne Eerdekens
Absoluut lovenswaardig boek, maar zo Amerikaans / Engels (het speelt zich af in Londen en
omstreken) getint, geschreven door een Vlaamse studente dat het mij eigenlijk een beetje
stoorde. Haar boek is een doorslagje(en niet eens zo’n slecht ook, daar wil ik dan ook wel eerlijk
over zijn) van de Heartstopperboeken van Alice Oseman, die ik wél heel erg goed vind. “Met jou
is het anders” gaat over Nolan Fletcher, die tijdens het eindejaarsfeest (zijn dare) viraal gaat
tijdens een nummer van Britney Spears, en nu moet gaan liegen over het feit dat hij homo is. Het
opzet van dit boek is niet eens zo oppervlakkig, want een noemenswaardige poging tot begrip
voor allerlei (thuis)situaties: zijn moeder heeft jong-dementie, en zijn vader kan dat moeilijk aan.
En er is Magritte, zijn kleine zusje: in het begin worden karakters goed uitgetekend. Met 5000
pond die Nolan Fletcher krijgt aangeboden om in een talkshow te vertellen over waarom hij Louis
Baudelaire zo fijn vindt, hoewel ze elkaar niet kennen, kan het gezin een thuisverpleegster
betalen… Maar hoe hou je een leugen vol? Die leugen is ook wat mij zo stoort: lieg maar, en zie
maar wat er gebeurt… Goed bedoeld boek, zeker en vast, maar ik heb me helaas iets te vaak geërgerd.
De levens van Lanya / Mirjam Oldenhave en Lanya Sabir
Heftig waargebeurd verhaal dat door de auteur ervan mee zelf is verteld. Met hier en daar
knappe potloodillustraties door Carolien Wesselink. Lanya vlucht als kind samen met haar ouders
en broer en zus uit Irak. Daar komt ze later terecht bij een pleeggezin. Als ze later terug bij haar
ouders mag wonen vinden zij dat ze te veel verwesterd is, en vinden ze dat hun dochter moet
worden uitgehuwelijkt. Er volgt een rollercoaster van opvanghuizen en twijfels: wie ben ik? Waar
hoor ik thuis? Later wordt Lanya TOCH uitgehuwelijkt, en krijgt de Westerse lezer iets op zijn
bord dat in de (jeugd)literatuur maar zelden zo aan bod komt: ofwel gaat het over jongeren op
de vlucht, ofwel over hoe zijn zich staande proberen te houden in een Westerse samenleving.
Lanya bouwt echter een leven op in Irak, samen met haar uitgekozen man, die haar neef is. Je
krijgt een inkijk in hoe haar leven verloopt, maar merkt ook dat ze niet meer weet waar ze thuis
is. Ze krijgt twee kinderen erg kort na elkaar. De nuchtere toon waarmee alles werd
neergeschreven maakt dat dit boek een perfecte combo is van een document met goed
uitgewerkte personages. Nergens is het boek tranentrekkerig, en dat is ook al een verademing.
Een open blik van lezers is hier zeer aan te raden.
Jona / Anna Van Praag (klik op de titel om de hele recensie te lezen)
Duizend &Ik / Yorick Goldewijk
Na de reeks over Billy Plankgas voor jongere lezers brak Goldewijk definitief door met “Films die
nergens draaien” (alleen al om over dit boek een gedegen stuk te kunnen schrijven mag ik het boek gaan herlezen! Er komt een nieuwe versie aan van dit boek, met wat toevoegingen.) “Duizend ik” is daar absoluut en zelfs in tegendeel geen doorslagje van. Het is een poëtische gedachtengang van een meisje dat leeft in Surdus, samen met andere meisjes. Ze moet strak in de pas lopen, en elke dag is hetzelfde. Maar Acht voelt zich anders… Zeer verrassend en krachtig boek, en ongeveer het enige boek dat ik in dit genre goed vond is “De schaduwen van Radovar” van Marloes Morshuis. Goldewijk maakt deze ervaring met “Duizend &ik” nog rijker. Ik wil zelfs niet nadenken “of jongeren het wel tof gaan vinden": daar gaat het niet om (knuppel in het hoenderhok, ik weet het): als één lezer door dit boek geraakt is, is er één lezer. En die steekt anderen misschien gewoon aan. Het is mijn absoluut stokpaardje: bied maar aan, en zie wat er gebeurt.
Wat ons nog rest / Aline Sax
Aline Sax weet als geen ander hoe je de oorlog in boeken voor kinderen en jongeren beklijvend
beschrijft en vorm (laat geven/geeft) door haar tekst en soms illustraties. Denken we maar aan het
meisje en de soldaat en de kleuren van het getto. Met Wat ons nog rest doet ze er een niveau bij en
schotelt ze haar lezers een verhaal voor uit Berlijn dat zich afspeelt in 1945, tijdens de laatste dagen
van WOII. Alleen de vrouwen zijn nog over. De mannen zijn of gesneuveld, of moeten nog
terugkomen. Door haar verhaal in versvorm/poëzie te gieten komt het verhaal minder hard binnen,
omdat je ook oog hebt voor de vorm. Net als wat Sarah Crossan deed in haar boeken als Het gewicht
van water en Een. Waarbij vooral Een indruk maakte omdat door de vorm een zwaar thema (siamese
tweelingen) poëzie meekrijgt. Is het verhaal van Sax in eerste instantie ontzettend donker, gloort er
ook in haar boek een heel klein lichtje.