Willy Thomas en Benjamin Verdonck, naar het boek van Toon Tellegen, in Het Paleis, zondag 12 december 2004
"Kan kunst de wereld redden"?
Het antwoord op deze vraag, als je bovenstaande voorstelling hebt gezien, luidt volmondig: JA! En geen klein beetje. De "Tellegenbijbel" heeft het al helemaal, en het is gewoon subliem wat Verdonck en Thomas ermee aanvangen. Heerlijk. Sommige dingen of elementen komen NIKS bij de verhaaltjes doen, maar ze doen je wel van je stoel rollen van het lachen. Zoals de "dans met de kopjes", waarbij een van de acteurs aan een touwtje trekt, waardoor de kopjes, die omgedraaid op de scene staan, aan het dansen gaan, en af en toe stukvallen. Jaja.
Of de briefjes die door de dieren geschreven worden, die door de zaal "letterlijk" komen aanwaaien. Heerlijk.
Bij het binnenkomen in de "serre"-gang, in de kelder, daarna naar het zevende verdiep lopend, ruik je de cake al, die Verdonck en Thomas voor je bakken. Het zingt, het vertedert, het zindert na, het leert je: "tiens, dat boek is ECHT wel dikker dan ik dacht! Ik ben een paar verhaaltjes tegengekomen tijdens de voorstelling, waar ik nog nooit aan toegekomen was, zoals dat van de zandvlieg, die voor haar verjaardag een briefje naar alle dieren schrijft, en daarop naar een "suikerkorreltje" vraagt" en verder niks. Niemand mag aankloppen, niemand mag blijven staan wachten, de dieren moeten alleen dat suikerkorreltje voor de deur leggen, zodat er een berg ontstaat, en waar de zandvlieg heel erg blij mee is, wanneer ze in bed kruipt. Ze fluistert van onder de dekens: "dankjulliewel"... Super.
Het verlekkerd zijn op chocolade en taart met nootjes... Ach, ik kan nog UUUREN doorgaan!
Hier kun je de boekbespreking lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten