Confidenties aan een ezelsoor

door Frank Adam * Johan De Smet * Rik Teunis
een productie van De Werf, Brugge.
Cultureel Centrum Berchem, donderdag 25 januari 2007

Sommige mensen keken vreemd naar me, toen ik op 3 juni 2006 de ticketbeurs (of wat daarvoor moest doorgaan) van CCBE bezocht, en daar tickets kocht voor januari 2007; respectievelijk voor “Jot” op 14 januari, en voor “Confidenties aan een ezelsoor” van Frank Adam. Het eerste “Confidenties” boek staat in mijn kast trots te blinken, en goed te zijn. De voorstelling “Confidenties aan een ezelsoor”, en “ezelsliederen”, vertelt 5 van deze confidenties, aangevuld met wat de auteur “ezelsliederen” noemt. Wat een sfeer! Het is wonderbaarlijk welke klanken er uit een sythesiser kunnen getoverd worden. En laat deze klanken dan nog wonderwel bij de vertellingen passen. Waar ik persoonlijk heel erg allergisch voor ben, is dat de muziek de verhalen overstemd, wat de laatste tijd wel eens wilde voorvallen. Zo niet hier. Wanneer er verteld moet worden op muziek, is de muziek aanwezig, maar nooit overdadig. Anders dan wanneer de verteller moet proberen om boven de muziek uit te komen. De muziek is echter weleens hard, maar dat is dan om een effect van chaos mee te geven. Alles dient, en vult elkaar aan.
Ik wist trouwens helemaal niet zo dat Frank Adam ook ECHT kan zingen, en hij doet dat met verve! Is dit wat ze een “multi-talent” noemen? De verhalen komen echt tot leven, door de manier van vertellen, dialect (de West-Vlaamse os, bijvoorbeeld, die aan de ezel bekent dat hij in “de woestinne” maar één vriend heeft: God. Af en toe zegt God “Papa” tegen de os.) Maar ach, deze voorstelling IS nauwelijks te beschrijven. Alles is zeer visueel, ook al ontbreken de prenten van Klaas Verplancke hier, die hij bij “Confidenties aan een ezelsoor” te boek, maakt. (Het tweede boek is er intussen ook. Hoera!). Toch: ik miste de tekeningen geen ogenblik, en dat is erg sterk, want in het boek vullen tekst en prent elkaar op heel aparte wijze aan. Vertellen de prenten wat niet in de tekst staat, en soms ook wel. De manier HOE Adam zijn ezel en zijn passanten in beeld brengt met woord en zang, het is haast magisch. Voor wie de voorstelling niet zag (en ik was dat helaas helemaal vergeten, de avond zelve, dom dom! – is er de CD “Confidenties aan een ezelsoor”. Ik denk dat ik op gepaste tijd nog wel eens van deze schitterende voorstelling wil genieten. Denk niet dat ik iets mis door Frank Adam niet te zien, en ook dat is sterk: je HOEFT niet te zien wat er gebeurd, ook als toeschouwer is er aan “Confidenties” op de planken de kracht van je eigen verbeelding. Heerlijk!