Dansen in diep water / Laure Van den Broeck

Ik las in de inleiding die Laure Van den Broeck bij dit boek schreef dat ze met “Dansen in diep water” een antwoord wilde bieden op de opmerking die William Golding maakte, nadat hij “Heer der vliegen” (1954)had geschreven, over een groep jongens die alleen op een onbewoond eiland strandt, dat hij dat niet met meisjes zou kunnen doen, want dat zij anders in elkaar zitten. Ik ken dat boek alleen van titel, maar ik was toch benieuwd of Laure Van den Broeck haar ambitie kon waarmaken, door meneer Golding een antwoord te geven. Dus crasht een vliegtuig met 10 meisjes aan boord op een onbewoond eiland. Het is er heet, en er zijn kliffen. Een schuilhut, en een jungle. Verder niets.

Ook al gebeurt er weinig tot niets in dit boek, "Dansen in diep water" is fascinerend, interessant, lang en  soms griezelig, maar niet op een ongeloofwaardige manier.

Een groep van tien meisjes, met een leeftijd die ergens tussen het zesde middelbaar en hoger onderwijs in zit, stort neer op een onbewoond eiland. De meisjes beseffen al snel dat ze er het beste van zullen moeten maken. In eerste instantie lukt dat ook, en is het zelfs gezellig. Maar de sfeer kantelt vrij snel.

Hoe moet je overleven in hitte, op fruit en water? Als je op elkaars lip zit? Als je denkt dat er in de jungle nog iemand aanwezig is die het op jullie gemunt moet hebben? Wat als mensen ziek zijn?

Het verhaal wordt verteld vanuit het gezichtspunt van Bess, het is voor mij duidelijk dat zij de hoofdpersoon is. Vraag het na het lezen door iemand anders, en misschien zegt die lezer wel dat heel iemand anders de hoofdpersoon is.

Ik kon me heel erg in iedereen inleven, over het hoe en waarom ze doen wat ze doen. Ik zou misschien wel iemand op een schip of een vliegtuig willen zijn, en ontdekken dat het eiland dat een stipje is op onze kaart, niet onbewoond is… (En nee, dat heeft in dit geval helemaal niks met het vrolijke liedje van Kinderen voor Kinderen te maken)

Het boek is erg goed geschreven, en de auteur weet goed hoe ze tien meisjes een eigen karakter moet meegeven. Alles aan dit boek is geloofwaardig, ook al gebeurt er eigenlijk heel weinig in dit boek.

Hoewel er weinig tot niets in dit boek gebeurt, staan de personages als huizen, elk op zich. Het is erg geloofwaardig, goedgeschreven. Een vliegtuigcrash is niets sensationeels. Als iedereen overleeft, maar niemand weet waar je bent, dan ben je op jezelf aangewezen. Als vanzelf ontstaat er dynamiek in de groep. Ook snel komen kleine, rottige kanten van sommige personages goed naar voor, en kan je je als lezer, net als andere personages, afvragen waarom iemand die in hetzelfde schuitje als jij zit, namelijk vast op een eiland, zo gemeen doet.

Van den Broeck gaat dit niet uitleggen, en laat dit gewoon gebeuren. Dat apprecieer ik in boeken steeds meer: ik hoef niet alles uitgelegd te krijgen. Hm, “Dansen in diep water” mag dan voor sommigen (en dat zou ik zelfs begrijpen, er gebeurt dus ECHT bijna NIKS) saai lijken, ik vond het erg goed! De conclusie lijkt mij dat je een vliegtuigcrash/schipbreuk, ook met meisjes als hoofdpersonen kunt beschrijven/boeiend maken. OK, meneer Golding?

Voor veellezers, die niet graag alles uitgelegd willen zien, maar die zelf naar personages willen en kunnen kijken is dit een zeer geschikt boek. Voor dit boek denk ik, dat je om alles mee te hebben, best een 14jarige veellezer kunt zijn. Misschien vind je het boek ook goed als je een jongen bent, ook al gaat het over meisjes. (En op een onbewoond eiland is geen plek voor deo, bubbelbaden, en je mobiel doet het daar ook niet.)

Dansen in diep water / Laure van den Broeck. Tielt : Lannoo, 2018.- 304p.- ISBN 978 94 014 5251 9