Jamie, die al snel de nickname James krijgt, is niet meteen makkelijk in de omgang te noemen. Het is uit met haar vriendin Nena, en dat is moeilijk, voor Jamie. Nena zegt dat het komt omdat Jamie niemand toelaat tot haar gevoelens.
Hoewel dit boek slechts 99 bladzijden telt, vertelt Nadine Swagerman haar verhaal zo dat je als lezer niet het gevoel hebt dat je iets mist, en is dit een zeer volledig verhaal. Het is levensecht, en de personages (Jamie, Mira, Derek, Karin, Oma van Mira, waarmee deze laatste verplicht sinds haar kindertijd, mee moet gaan zwemmen op zaterdag, maar dat is eigenlijk nog wel fijn, ook als Jamie meegaat. Hoewel zij daar een beetje bang voor is: om bepaalde redenen toont ze zich niet graag naakt) en Iggy (Iphigénie). In flashbacks komen ook de moeder en zus van Jamie voor. Dit alles om te zeggen dat "iemand ontmoeten in dit verhaal?" niet aan de orde is: dat doet het boek wel in mijn plaats. Het heeft een zeer levendige verteltoon, en je ruikt de chloor van het zwembad, en je ziet hoe cool Mira's oma is, zonder dat ze daarom een "hippe bejaarde" is.
Het verhaal speelt zich ergens op het platteland in Nederland, in de Fido ("Wie is Fido?" vraag ik als we weer richting huis lopen. "Wat." "Wie is Fido?" "Nee, wàt") : Het zwembad, en in het ziekenhuis.
Het erg leuke aan dit boek is dat de achterflap de boel volgens mij een beetje bedondert. Dat is tegelijk een beetje jammer, want mocht ik afgaan op de achterflap, zou ik dit boek niet hebben opgepakt, en dacht ik dat ik de zoveelste klaagzang van een meisje dat uit huis was geplaatst met veel ellende voor de kiezen zou krijgen. Dat is nu absoluut niet het geval geweest. Hoewel Jamie een serieus rugzakje meezeult als ze bij de familie Mulder aankomt. Als zestienjarige heeft ze om "de stroom gedachten" uit te kunnen schakelen, vaker geblowd dan haar lief is, maar is ze sterk genoeg om in gedachten: "doe het niet!" te schreeuwen als Mira haar een jointje aanbied, om daarna toch een paar trekjes te doen. Ik merk een heel sterk personage op, dat je zo in je eigen straat kunt tegenkomen, en waarmee het nog zou klikken ook.
Net dat blowen en roken, (En dat je ouders dan maar niets vinden, en dus ga je met Banjo, je hond, 's avonds na het eten, een rondje lopen zodat jij kunt roken, en komt Jamie tot rust als je met haar meegaat), maakt dat ik "Maar ik ben jou niet" iets minder kan smaken. Maar dat is puur iets van mij. Ik kan Jamie in haar geval zelfs enigszins begrijpen. Maar ze heeft ook een schrift waarin ze soms schrijft, en soms leest ze even een boek. Jammer dat daar verder bijna niets mee gedaan werd, hoewel het schrift later in het boek nog goed van pas zal komen... In cursieve delen kom je meer te weten over de ernstige thuissituatie waaruit Jamie weg moest, en waarom dat zo is.
"Maar ik ben jou niet" wordt des te sterker, omdat Swagerman er in amper 99 bladzijden in slaagt om een goed verhaal te vertellen dat soms erg beklijvend is en blijft hangen. Dat er hoop is voor Jamie, en dat ze die hulp aanvaardt, maakt het boek en het personage Jamie alleen maar sterker. Geen van de personages in dit boek is ook maar enigszins oppervlakkig, en dat maakt dat ik dit boek erg graag twee keer achter elkaar gelezen heb.
Mensen die de boeken van Mel Wallis de Vries leuk vinden, maar graag nét iets meer over het karakter en de omgeving van een personage willen weten, zullen van dit boek genieten. Of mensen die liever dunne boeken lezen. De hoofdstukken in dit boek zijn kort, het cursieve deel in een tekst brengt je terug naar het leven van Jamie vroeger, en pijltjes vooruit of achteruit laten je soms zien waar het verhaal naartoe gaat. Dat maakt dat dit boek erg vlot leest, maar zeker voldoende om het lijf heeft.
Dit boek maakt deel uit van een reeks die "Kluitman-novelles" heet: niet dik, niet duur, wel spannend.
Maar ik ben jou niet / Nadine Swagerman.- Alkmaar : Kluitman, 2020.- 99p.- ISBN 978 90 2060 61 5