De Halloweenbaby / Nico De Braeckeleer

Thalia’s broertje Donny is op 31 oktober geboren. Dit jaar wordt hij twee. Thalia zou liever van haar broertje af zijn, en vindt ook Halloween maar niets. Tot haar broertje in de nacht van Halloween zomaar verdwijnt, zonder dat ook maar iemand zich hem herinnert. Alleen Thalia weet nog dat ze weldegelijk een broertje had. Ze moet en zal hem terugvinden….
De Braeckeleer verraste me aangenaam ; “De Halloweenbaby” is degelijk uitgewerkt, de personages zijn alles behalve truttig, en ze weten wat ze willen. Eigenlijk is hier een verhaal opgebouwd rond een oud kinderliedje (volgens dit boek althans) over “De Bietebauw”. (= een geest, spook, nachtmerrie, boeman, volgens het bibboek dat Thalia zal vinden) Die zou kinderen ontvoeren. Later blijkt inderdaad dat Donny ontvoerd is door de Bietebauw. Hij woont in de hel, en hij kan overal zitten. Thalia ontdekt dankzij een boekje in de bibliotheek (geschreven door W. Tibebu e.a.) Zij hoort pas later van de Bietebauw zelf dat HIJ dit boekje schreef, maar een aandachtige lezer heeft dit snel door, dat de letters gewoon door elkaar zijn gehusseld. Het weze de auteur vergeven, evenals het gebruik alsmaar door van “het raakte mij aan”, of “Ik legde mij op mijn rug” (ipv “Ik ging op mijn rug liggen”.) Nu lijkt het of dit boek snel snel is geschreven, door dit soort van taalgebruik. Verder valt ook op dat dit een typisch Vlaams boek is. De auteur gebruikt voor “huilen” namelijk het woordje “wenen”. Of dit boek hierdoor in Nederland bij de jeugd zal aanslaan, is twijfelachtig. Soms is ook iets “heel plezant!” ipv heel leuk. De hele tijd door wordt hier gebruikgemaakt van “mij” en nooit van “me”. Dit stoort af en toe. “Nou” en “Nu” worden dan weer wel door elkaar gebruikt. Maar dit doet niets af aan de kwaliteit van dit verhaal. Het wordt nooit belachelijk, en is eigenlijk een oerdegelijk griezelverhaal. Donkere zolders zijn het decor voor geesten en ander gespuis, wanneer Thalia daar gaat slapen om zo haar broertje terug te vinden. Op de zolder duiken spoken namelijk makkelijker op. En dit gebeurt ook. Thalia heeft een zaklamp mee, die het (een beetje: “uiteraard moet begeven”, nu ziet ze niets meer, en blijft het aardedonker op de zolder.) Het moment voor “de bietebauw” een van zijn spoken om op te duiken. Dit wordt echter nooit lachwekkend. Dit alles maakt dat dit verhaal ongemeen spannend blijft. Je blijft je als lezer afvragen of Thalia gek is, of ze weldegelijk een broertje heeft gehad. Het antwoord op deze vraag is ja. Alleen het eind gaat de mist in. Thalia’s broertje is weldegelijk ontvoerd door de Bietebauw. De man duikt ook echt in Thalia’s leven op. Hij staat haar op te wachten bij de bib, en vraagt haar of ze alle informatie gevonden heeft die ze zocht. Hij geeft haar de tip dat vooral ook de laatste bladzijde van het boek dat ze ontleende belangrijk is. De man is oud, en een ietwat griezelig. (Het is een klein beetje duidelijk dat deze man veel meer weet, en bij het eind van het boek hoeft het voor mij niet zo lang te duren voor hij zijn ware gelaat laat zien. Hij en niemand anders IS de bietebauw. De auteur gebruikt hier de transformatie die ook “De Hulk” destijds gebruikte: de goede man met de zachte stem (deze man in het boek heeft wel vreemde ogen: ze veranderen voortdurend van kleur), veranderd in een afzichtelijk monster. Ook over het echte eind van dit boek wil ik nog iets kwijt. Het lijkt wel of de auteur zich bedacht. Niet Donny, moest de Bietebauw hebben (op Halloween geboren, slaapt met oudere zus of broer op de kamer, oudere zus of broer wenst dat broertje er niet was), maar Thalia! Zij is op vrijdag de dertiende geboren! De Bietebauw ontvoerde Donny om haar te lokken! Nu kan hij, dankzij HAAR, haar broertje kan hem niets schelen, verder leven. En ze wordt meegezogen in de diepte… Dat is flauw. Vooral ook omdat Thalia haar broertje weldegelijk zal terugzien, zij het in een trieste situatie. Ze ziet dat haar broertje bang is, en vraagt de (oude vriendelijke man) Bietebauw wat hij met hem van plan is. Niemand herinnert zich, wanneer ze vraagt haar broertje vrij te laten, HAAR nog, en Donny is weer thuis. Nu lijkt hij het enige kind van haar ouders. Alles wat aan haar herinnert, is weg. Net zoals Thalia ontdekte bij de verdwijning van haar broertje. Foto’s waar zij samen opstonden, daar stond zij alleen op, het bedje van Donny is weg… Heel goed verhaal, jammer van de plot.
De Halloweenbaby / Nico De Braeckeleer.- Sint-Niklaas: Abimo, 2005.- 112p.- ISBN 90-5932-245-2