Lucy Wijnacker, een vrouw die in dit boek ongeveer de leeftijd van 57 jaar moet hebben (ze heeft o.a last van de menopauze, en uitgebreide jeugdherinneringen, daaruit maak ik op dat ze ongeveer 57 is, of ik moet over haar exacte leeftijd hebben heengelezen...), moet een keeloperatie ondergaan. Volgens haar dokter is het bijkomstig dat ze hierbij haar stem zou kunnen verliezen. Maar voor Lucy is dit van levensbelang: ze is voordrachtskunstenares. Lucy wordt beschreven als een verbitterde, wat hysterische vrouw. Haar geliefden reageren niet zoals Lucy zou willen dat ze reageren, en dit botst.Mooi boek, maar - helaas - zonder meer. De geciteerde dichtregels, onderandere het kindergedichtje "Kleine Katrijne", en enkele dichtregels uit gedichten van Pablo Neruda, zorgen wel voor een meerwaarde aan dit boek. De personages worden uitvoerig beschreven, ze hebben echte karakters, je kijkt als het ware bijna televisie. Daar zeg ik het zelf: misschien zou dit een zeer beklemmende film kunnen zijn. De decors waarin Broeckhoven's personages zich begeven, en bewegen, kun je je als lezer heel goed voorstellen. Lucy's jeugdherinneringen zijn helder en precies, en als lezer leef je mee met "Lucieke". De lezer merkt dat Lucy niet altijd zo goed heeft kunnen of willen praten. Je leert haar angsten over praten kennen, dat wordt allemaal heel goed weergegeven. Waarom Lodewijk, haar man, is weggegaan bij haar, kom je ook te weten, en je hebt hiervoor begrip. Toch heeft Lucy zeker veel liefde in haar leven. Haar dochter Katelijne en haar vriend Bart, Lodewijk, al is dit dan op een andere manier dan toen hij nog Lucy's man was, en Sam, voor wie Lucy "Een koekje bij de koffie is, niets meer", maar die twee zien elkaar wel graag, wanneer ze elkaar zien. Of de relatie blijft duren, is onduidelijk.
Wat de achterflap echter vermeldt over Lucy's keeloperatie, wegens woekeringen die een (goedaardig?) gezwel in Lucy's hals veroorzaken, en het feit dat ze door de operatie te laten uitvoeren, haar stem zou verliezen, lijkt me er bij gesleurd. Je merkt dat Lucy hierover twijfels heeft, omdat ze tenslotte van haar stem moet leven, en dat ze verschrikkelijk bang is. Later in het boek blijkt ze haar stem kwijt te zijn na te veel te hebben gepraat tijdens een laatste voorstelling, voor ze op vakantie gaat - die Lucy zichzelf gunt om tot rust te komen, en waar ze weer een man, Jesus, en zijn mentaalgehandicapte (zij wordt niet zo beschreven en dat is wel mooi gedaan) dochter leert kennen. Jesus, zo verteld de flap, is gewend om met zwijgende mensen om te gaan. Waarschijnlijk wordt hiermee zijn dochter bedoeld, maar dit kwam mij verder helemaal niet zo over. Waarom is Jesus gewend om met zwijgende mensen om te gaan? Is Lucy nu echt tot rust gekomen? Ook of ze haar operatie nu zal ondergaan, of al ondergaan heeft voor ze op reis vertrekt, blijft onduidelijk. Wel is duidelijk dat ze geen stem meer heeft, maar het laatste dat ik hierover las, is dat ze haar stem kwijt was na haar laatste podiumopdracht. Beetje snelle afwerking?
Het verkeerde keelgat / Diane Broeckhoven.- Antwerpen : Houtekiet, 1998.- 137p.- ISBN: 90 5240 461 5