Enkele jaren geleden, het moet ook tentijde van de boekenbeurs zijn geweest, merk ik "Te moe om te sterven" van Luk Saffloer op. In dit boek vertelt Saffloer over zijn leven met CVS (Chronisch Vermoeidheidssyndroom). Ik heb dit boek graag gelezen. Omdat het echt is, zonder veel drama geschreven, hoewel de pijn heel erg boven drijft.
Nu is er "Genoeg!" Ook over het leven met CVS, maar ook over het herkennen van pijn bij zijn naasten, zoals zijn vrouw, die voor de tweede keer kanker moet zien te overwinnen. Ook dit boek is hard, confronterend, en bij momenten heel erg pijnlijk. Toch zijn al deze elementen goed "geschudt", en krijg je ook ten gepaste tijd, een vleug vrolijkheid voorgeschoteld. Kleine vrolijkheidjes van vroeger, en van nu. Ik lees nu een hoofdstuk over "Julien Put", en wat ik ook lees, enkel lees, ik hoor Julien Put zo vertellen. Van M. weet ik dat hij het vroeger, in de ochtenden, echt erg bont kon maken, dat het altijd fijn was met "Putje" op de radio. Ach. Lezen en tegelijk iemand horen, het is mooi.
