Heel aangrijpend, knap verteld, zonder een spoor van sentiment of tranentrekkerij.
Voor wie een boek over een ECHT wolfskind wil lezen, en daar tot in de topjes van zijn teentjes of vingertjes van wil genieten. Héérlijk boek, waarbij de Disney-versie van het Junglebook in het niets opgaat.... Wat een boek zeg.Oh, en misschien even vragen: ben ik nou echt zo'n superfreak, of hebben er nog mensen die ervaring: wanneer ik een echt fantastisch goed boek lees, zou ik dat in twee dagen kunnen uitlezen, zonder ook maar aan eten (zelfs geen boterhammen met choco!:-)) te HOEVEN denken. Alleen van tijd tot tijd een kop thee of koffie naast me, en dan maar lezen... Heerlijk!
Huilen naar de maan / Gerda Van Erkel.- Leuven: Davidsfonds/Infodok, 2004.- 267p.-
ISBN: 90-5908-117-X
**-**-
Dit is een artikel dat ik na het lezen van "Huilen naar de maan" terugvond in De Morgen:
zevenjarig jongetje werd grootgebracht door een hond door The Independent
publicatiedatum : 05-08-2004
publicatiedatum : 05-08-2004
Algemeen
'Jungle Book' op z'n Siberisch
In Siberië is een zevenjarige jongen ontdekt die 'opgevoed' werd door een hond. Het kind kon enkele weken nadat hij gevonden werd al rechtop lopen en eten met een lepel. Eva Dierckx, assistente psychologie aan de VUB, zegt dat dit geen unicum is. 'In de wetenschap zijn honderden van dergelijke gevallen bekend.'
Brussel
Van onze medewerker
Bart Vermijlen
Andrei Tolstyk leefde tot hij zeven was samen met een hond in een afgelegen gebied in Siberië. Het 'wolfskind' werd gevonden door sociale werkers in het dorpje Bespalovskoya. Ze gingen op zoek naar de jongen omdat hij na jaren nog steeds niet ingeschreven was in de lagere school.
Andrei werd geboren met spraak- en gehoorproblemen. Toen hij drie maanden oud was, werd hij verlaten door zijn moeder. Zijn lot lag vanaf dan in de handen van zijn aan alcohol verslaafde en gehandicapte vader. Blijkbaar heeft ook hij het kind achtergelaten. Andrei had toen enkel nog het gezelschap van de waakhond, die hem heeft helpen opgroeien en overleven. Het gehucht waar de jongen woonde, was immers zodanig afgelegen dat het de andere bewoners nooit was opgevallen dat de ouders afwezig waren.
Toen Andrei werd gevonden en overgebracht naar een tehuis, was de jongen bijzonder bang van andere mensen, reageerde hij agressief en snuffelde hij aan het voedsel dat hem voorgezet werd. Het personeel kon na verloop van tijd toch met hem communiceren via eenvoudige gebarentaal. Met resultaat, want twee weken later slaagde hij er al in om rechtop te lopen, te eten met een lepel, zijn eigen bed op te maken en met een bal te spelen.
Zogenaamde wolfskinderen zijn geen nieuw fenomeen. Denk maar aan Romulus en Remus in het oude Rome, die volgens de overlevering werden opgevoed door een wolvin. Wolfskinderen zijn ook vaak een onderwerp geweest voor schrijvers en andere kunstenaars. De bekendste fictieve wolfskinderen zijn Tarzan, die volgens het verhaal groot werd in het gezelschap van apen, en Mowgli uit Kiplings Jungle Book. Maar de term 'wolfskind' wordt in de wetenschap niet enkel gebruikt voor kinderen die grootgebracht werden door wolven of andere dieren. Men bedoelt er ook kinderen mee die alleen, zonder hulp van wie of wat dan ook, in de natuur zijn opgegroeid. En kinderen die lange tijd binnen hun gezin sociaal geïsoleerd leefden, worden eveneens als wolfskinderen bestempeld.
Het beroemdste kind dat zonder andere mensen of dieren opgroeide is zonder twijfel Victor, de Franse jongen die in januari 1800 in Saint-Sernin sur Rance gevangen werd genomen. Hij kreeg de naam Victor naar een beroemd toneelstuk uit die tijd. Ene dokter Itard wilde hem leren spreken maar is daar nooit in geslaagd. Het tot nu toe bekendste voorbeeld van een door dieren opgevoed kind is Oxana Malaya. Zij werd in 1991 in Oekraïne aangetroffen. Oxana had vanaf haar drie tot acht jaar bijna constant in een hondenkennel achterin de tuin geleefd, omdat haar ouders haar verwaarloosden. Ze overleefde de vijf jaar tussen de honden en verblijft momenteel in een tehuis voor mentaal gehandicapten. Men is er nooit in geslaagd om haar complexere sociale vaardigheden bij te brengen.
Het meest ophefmakende voorbeeld van een sociaal geïsoleerd wolfskind is ongetwijfeld 'Genie'. Men ontdekte haar in 1970, toen ze dertien was. Ruim tien jaar lang werd ze op een stoel (overdag), en op de grond in een slaapzak ('s nachts) vastgebonden. Wetenschappers slaagden erin om haar veel aan te leren, inclusief complexe wiskundige structuren, maar haar taalvaardigheden bijbrengen lukte nooit. Op dit moment leeft ze onder begeleiding in een home in Californië.
De wetenschappelijke wereld is altijd gefascineerd geweest door wolfskinderen. Eva Dierckx, assistente aan de VUB op de dienst ontwikkelings- en levenslooppsychologie (ONLE), is ervan overtuigd dat wolfskinderen achteraf nooit meer volledig kunnen gerehabiliteerd worden in de maatschappij. "Het is onmogelijk om de mankementen te herstellen en er normale mensen van te maken. Als mensen niet in een sociale, menselijke omgeving zitten tijdens de eerste drie jaren van hun leven, kan taal nooit meer tot ontwikkeling komen. Zelfs mensen die bijvoorbeeld tussen de leeftijd van dertien en achttien jaar sociaal geïsoleerd worden hebben achteraf bijna geen kans meer om nog normaal te kunnen communiceren door middel van taal."
Het wetenschappelijke onderzoek rond wolfskinderen heeft ook een maatschappelijke relevantie. Zo weet men dat het bijzonder belangrijk is om sociale problemen binnen een gezin vroeg op te sporen. Dierckx: "We moeten opletten dat kinderen niet emotioneel of sociaal achtergesteld worden. Eenmaal de schade er is, valt ze nog moeilijk te repareren. Dit is zeker belangrijk voor jeugdinstellingen en weeshuizen. Men moet er bijvoorbeeld op letten dat de kinderen kost wat kost voldoende sociale contact blijven hebben met begeleiders en anderen." Volgens de psychologe zijn er in Belgie geen gevallen van wolfskinderen bekend. (De Morgen)
'Jungle Book' op z'n Siberisch
In Siberië is een zevenjarige jongen ontdekt die 'opgevoed' werd door een hond. Het kind kon enkele weken nadat hij gevonden werd al rechtop lopen en eten met een lepel. Eva Dierckx, assistente psychologie aan de VUB, zegt dat dit geen unicum is. 'In de wetenschap zijn honderden van dergelijke gevallen bekend.'
Brussel
Van onze medewerker
Bart Vermijlen
Andrei Tolstyk leefde tot hij zeven was samen met een hond in een afgelegen gebied in Siberië. Het 'wolfskind' werd gevonden door sociale werkers in het dorpje Bespalovskoya. Ze gingen op zoek naar de jongen omdat hij na jaren nog steeds niet ingeschreven was in de lagere school.
Andrei werd geboren met spraak- en gehoorproblemen. Toen hij drie maanden oud was, werd hij verlaten door zijn moeder. Zijn lot lag vanaf dan in de handen van zijn aan alcohol verslaafde en gehandicapte vader. Blijkbaar heeft ook hij het kind achtergelaten. Andrei had toen enkel nog het gezelschap van de waakhond, die hem heeft helpen opgroeien en overleven. Het gehucht waar de jongen woonde, was immers zodanig afgelegen dat het de andere bewoners nooit was opgevallen dat de ouders afwezig waren.
Toen Andrei werd gevonden en overgebracht naar een tehuis, was de jongen bijzonder bang van andere mensen, reageerde hij agressief en snuffelde hij aan het voedsel dat hem voorgezet werd. Het personeel kon na verloop van tijd toch met hem communiceren via eenvoudige gebarentaal. Met resultaat, want twee weken later slaagde hij er al in om rechtop te lopen, te eten met een lepel, zijn eigen bed op te maken en met een bal te spelen.
Zogenaamde wolfskinderen zijn geen nieuw fenomeen. Denk maar aan Romulus en Remus in het oude Rome, die volgens de overlevering werden opgevoed door een wolvin. Wolfskinderen zijn ook vaak een onderwerp geweest voor schrijvers en andere kunstenaars. De bekendste fictieve wolfskinderen zijn Tarzan, die volgens het verhaal groot werd in het gezelschap van apen, en Mowgli uit Kiplings Jungle Book. Maar de term 'wolfskind' wordt in de wetenschap niet enkel gebruikt voor kinderen die grootgebracht werden door wolven of andere dieren. Men bedoelt er ook kinderen mee die alleen, zonder hulp van wie of wat dan ook, in de natuur zijn opgegroeid. En kinderen die lange tijd binnen hun gezin sociaal geïsoleerd leefden, worden eveneens als wolfskinderen bestempeld.
Het beroemdste kind dat zonder andere mensen of dieren opgroeide is zonder twijfel Victor, de Franse jongen die in januari 1800 in Saint-Sernin sur Rance gevangen werd genomen. Hij kreeg de naam Victor naar een beroemd toneelstuk uit die tijd. Ene dokter Itard wilde hem leren spreken maar is daar nooit in geslaagd. Het tot nu toe bekendste voorbeeld van een door dieren opgevoed kind is Oxana Malaya. Zij werd in 1991 in Oekraïne aangetroffen. Oxana had vanaf haar drie tot acht jaar bijna constant in een hondenkennel achterin de tuin geleefd, omdat haar ouders haar verwaarloosden. Ze overleefde de vijf jaar tussen de honden en verblijft momenteel in een tehuis voor mentaal gehandicapten. Men is er nooit in geslaagd om haar complexere sociale vaardigheden bij te brengen.
Het meest ophefmakende voorbeeld van een sociaal geïsoleerd wolfskind is ongetwijfeld 'Genie'. Men ontdekte haar in 1970, toen ze dertien was. Ruim tien jaar lang werd ze op een stoel (overdag), en op de grond in een slaapzak ('s nachts) vastgebonden. Wetenschappers slaagden erin om haar veel aan te leren, inclusief complexe wiskundige structuren, maar haar taalvaardigheden bijbrengen lukte nooit. Op dit moment leeft ze onder begeleiding in een home in Californië.
De wetenschappelijke wereld is altijd gefascineerd geweest door wolfskinderen. Eva Dierckx, assistente aan de VUB op de dienst ontwikkelings- en levenslooppsychologie (ONLE), is ervan overtuigd dat wolfskinderen achteraf nooit meer volledig kunnen gerehabiliteerd worden in de maatschappij. "Het is onmogelijk om de mankementen te herstellen en er normale mensen van te maken. Als mensen niet in een sociale, menselijke omgeving zitten tijdens de eerste drie jaren van hun leven, kan taal nooit meer tot ontwikkeling komen. Zelfs mensen die bijvoorbeeld tussen de leeftijd van dertien en achttien jaar sociaal geïsoleerd worden hebben achteraf bijna geen kans meer om nog normaal te kunnen communiceren door middel van taal."
Het wetenschappelijke onderzoek rond wolfskinderen heeft ook een maatschappelijke relevantie. Zo weet men dat het bijzonder belangrijk is om sociale problemen binnen een gezin vroeg op te sporen. Dierckx: "We moeten opletten dat kinderen niet emotioneel of sociaal achtergesteld worden. Eenmaal de schade er is, valt ze nog moeilijk te repareren. Dit is zeker belangrijk voor jeugdinstellingen en weeshuizen. Men moet er bijvoorbeeld op letten dat de kinderen kost wat kost voldoende sociale contact blijven hebben met begeleiders en anderen." Volgens de psychologe zijn er in Belgie geen gevallen van wolfskinderen bekend. (De Morgen)