Olle / Wim Vromant ; Linda Schacht

Olle is schilder. Behalve op zondag. Op zondag hoort een net pak, en een kroket op je bord. Een luie stoel, en een bloem in je knoopsgat. Wat een fijn boek is dit! Het heeft zelfs “Toon Tellegen-trekjes”, en misschien hebben Vromant en Tellegen dit boek wel samen geschreven. Het is een heerlijk verhaal. Het gaat over nadenken over jezelf, en wat je dan met gedachten moet doen. En of je soms dingen moet doen die nieuw zijn, die je niet gewend bent, zoals op reis gaan. Op een dag, niet zondag, na hard gewerkt te hebben om Freek de olifant in een nieuw grijs kleurtje te hebben gestopt, Ooievaars Nel bek te hebben roodgeschilderd, gaat Olle nadenken over wat Nel zei: “straks ben je oud, en dan heb je niks van de wereld gezien. Ook Freek zei Olle dat hij al voor de vijftiende keer Spa Hanje ging, en dat dat Olle zeker ook goed zou doen. Maar Olle is een huismus. ’s Avonds kijkt hij TV, maar “Vertrek van je plek” ziet hij nooit, dan slaapt hij allang. Tussen zijn vier muren.Op een dag beslist Olle zomaar dat hij weggaat. Met zijn auto, die anders nooit van stal komt, en zonder tandpasta. Waarheen hij zal gaan, weet hij niet. Wanneer hij tijdens zijn zoektocht een zwerfkat tegenkomt die hem zegt dat ze naar Par Heis gaat, besluit hij dat hij ook naar Par Heis zal gaan. Daar staat hij boven op de Eikeltoren, en gaat hij een museum vol kunst binnen. Hij vindt de schilderijen die daar hangen mooi. En hij ontdekt dat niet iedereen hetzelfde mooi vindt, maar dat hij van kunst houdt. Dan gaat hij tevreden naar huis, en wil hij zijn eerste klanten, koeien Loes, Lies en Truus hun gezichten wel eens zien, wanneer hij ze een nieuw kleurtje heeft gegeven. Ze praten trouwens over zichzelf en over kalfjes…Schitterend boek, met “Tellegen-trekjes”. Je gaat ervan nadenken. En dat is goed. Dat hoort zo, bij een goed boek. Dit boek gaat over dingen die je gewoon bent van te doen, achter je te laten, en nieuwe dingen ontdekken, en ontdekken dat die dingen ook de moeite waard zijn, echter zonder moralistisch trekje. De tekeningen zijn echt schitterend, ze zijn liefelijk, en in de geest van het boek, zijn ze zelfs een beetje kunstig, gemaakt met krantencollages. (Waarbij ik het niet kon laten om nu te gaan uitvissen uit welke krant de stoelen in Olles woonkamer waren gekomen!)Over het taalgebruik is echt niks te zeggen, het verhaal, de tekeningen, de voortgang, het klopt allemaal. Heerlijk. Een uitdaging, een juweeltje.
Olle / Wim Vromant.- Wielsbeke : De Eenhoorn, 2004