Op een dag was de liefde moe / Paul Verrept en Tim Van den Abeele

Dit boek begint al voor de titelpagina.  In cyaan, magenta,  geel en zwart zien we een slaapkamer, waarop een koffer open ligt.  Her en der liggen kleren verspreid over de vloer.  De prent is haast schrikwekkend detaillistisch, er is geen detail vergeten.  Je kijkt er naar als wanneer je de kamer vanachter een gordijn zou zien.  Slaan we de eerste bladzijde om, dan zien we een ouderwetse badkamer, die je vanuit de slaapkamer kunt bereiken.

“Op een dag was de liefde moe” gaat over de liefde.  De liefde die moe is, en dat merk je wanneer je het verhaal binnenstapt.  De vrouw verlaat haar gezin, met man en kinderen, die daar helemaal niet blij om zijn.  Misschien hoor je zelfs de filmspoel draaien, wanneer het heel stil is.  Want het boek leest als was het een film die zich afspeelt ergens in Amerika, wanneer je de huizen langs de weg bekijkt.  Je raakt gewoon niet uitgekeken op de vrouw die haar huis heeft verlaten, en moe op haar knieën op de weg zit.  Zij symboliseert de liefde.

Helaas heeft “Op een dag was de liefde moe” de tekst van Paul Verrept niet nodig.  Verrept speelt met woorden en zegswijzen als “De moed zinkt de liefde in de schoenen”, of “[de liefde] denkt vast dat niemand om haar geeft".  De tekst doet de illustraties namelijk wat oneer aan, omdat die illustraties zo krachtig en detaillistisch zijn.  Ik hoef niet te lezen dat de liefde nog een eindje kruipt, en echt niet meer verder kan.  Dat het eigenlijk geen gezicht is.  Dat ze zomaar ligt.  En dat voor iemand die stresskrampen krijgt van prentenboeken zonder tekst, het wil wat zeggen.  Sorry Paul Verrept.  Dat er een hongerige wolf voorbijkomt, en vindt dat er weinig vlees aan de liefde zit, omdat ze mager is geworden, ik moet dat allemaal niet lezen. 

Dat de mussen een liedje fluiten, en ik daar dan een mens met een vogelkop zie zitten, dat wil ik dan weer wel graag lezen, dat vat de prent ook treffend samen.  De vogel zorgt voor enige vrolijkheid in het donkere gegeven dat de liefde moe is.
De prins kust haar als gek, maar ze wordt niet wakker.  Ze is dood.  Op twee grote prenten, van mannen met heldere ogen, vrij donker geschetst, kunnen we lezen dat het lang duurt, maar dat de liefde geduld heeft.

Twee kinderen, een jongen en een meisje, brengen de liefde eten, drinken, en een boek.  Ook een deken, dat moet helpen tegen de kou.   Ze  graven een kuil, waar ze haar voorzichtig in leggen.  Het boek, eten en drinken: voor als de liefde trek krijgt.
De liefde overwint, soms, en dat brengt de hoop weer terug.  De hoop op betere tijden.  En het is waar: de liefde wandelt na een tijd haar huis weer in.

Ik wil het even over leeftijdsindicaties hebben.  Overal in de recensies die ik over het boek lees, krijgt het boek een 8+ label, of heel soms een 6+ label.  Een zesjarige haalt misschien, heel misschien iets uit de tekst, maar zal niks kunnen met de illustraties, terwijl deze net essentieel zijn.  Het is gewoon heel erg jammer voor dit juweeltje, als het niet ontdekt zou worden, omdat het tussen de kinderboeken verstopt of zelfs ondergesneeuwd zou raken.
Maar ik ben de laatste om in hokjes te gaan denken, al zou ik het boek eerder aan een 14+er cadeau geven.  Een 14+er die het gewend is om veel te lezen.  Of aan een volwassene die ik een warm hart toedraag.  Anderzijds: als ik een zes- of achtplusser, ook bij de Eenhoorn staat het boek onder deze categorie, onder mijn hoede krijg, en hij of zij – al is het maar een blik werpt – omdat “Op een dag was de liefde moe” een groot formaat boek is, bijvoorbeeld – zal ik hem of haar niet tegenhouden om deze parel te ontdekken.  En misschien ben ik dan wel helemaal mis, en vind mijn acht- of zesjarige het boek wél helemaal geweldig.

Op een dag was de liefde moe / Paul Verrept, Tim Van den Abeele.- Wielsbeke : De Eenhoorn, 2011.- 32p.: ill.- ISBN 978 90 5835 692 2

Meer illustraties van Tim Van den Abeele zien?  Dat kan hier.