Scandinavië en tristesse

Gisteren. Mijn ma en ik zijn een avondje alleen thuis. Het is later op de avond, en we besluiten dan we nog geen zin hebben in slapen. We zappen een beetje, en zo komen we terecht op Nederland 3. We belanden (nostalgie!) midden in een documentaire over ABBA, de ongemeen populaire Zweedse popgroep van weleer. (Aaaah, heerlijk, eigenlijk, als ik eerlijk ben). We begrijpen het opzet niet zo, misschien omdat we middenin de documentaire zijn belandt. Mensen die de musical "Mama Mia!" speelden, gaan blijkbaar na welke nummers van Abba nu nog steeds een hit zouden kunnen worden. (Dat is fijn, hoor, te merken dat al hun liedjes nu nog zouden aanslaan, en dat werkelijk iedereen "Dancing Queen" kent, zo blijkt. (De top 20 heeft een bedroevende nummer één, namelijk "Mama Mia!" zelf, waar ik totaal niet aan zou gedacht hebben. Eerder "Fernando" ofzo. Maar goed. Ook in de documentaire: "Abba heeft in elk liedje wel een soort tristesse zitten, die eigen is aan ELKE Scandinaaf, zeggen ze in de documentaire. Nu, ik geloof inderdaad dat dat klopt. Ik merk dat ook wanneer ik Scandinavische boeken voor kinderen of jongeren lees, of boeken van de Noorse Karin Fossum. Als voorbeeld neem ik "Luisje en de ijsprinses" van Kerstin Gavander, een Zweedse schrijfster, die met haar boek 9-12 jarigen wil aanspreken. Veel van de Nederlandse of Vlaamse auteurs die voor deze leeftijd schrijven, willen vaak OF erg trieste boeken schrijven, of heel vrolijke. Bij Scandinaven, merk ik (cf ook de boeken van Per Nilsson voor jongeren), is dit gegeven ALTIJD netjes gedoseert. Mensen zijn echte karakters, zoals je ze zou kunnen tegenkomen in je eigen leven, en zo hoort het ook. Mensen zijn nooit alleen maar vrolijk of triest, ze zijn veelzijdig, zo ook met Scandinaven.