""De Valse Blonde bleef staan tussen de gele hopklaver en maakte haar rug recht. Misschien was ze het klimmen moe. Misschien wou ze zien hoe hoog ze al stond. Ze keek om naar het land achter Lena's rug, en grijnsde toen ze naar beneden keek, dieper de helling af, waar Lena was. "Volhouden!" riep ze met haar hand aan haar mond. Lena keek omhoog en wuifde het woord onhandig weg. Ze struikelde, gleed een eind naar beneden en liet zich vloekend op haar zij vallen. In die houding bleef ze liggen. Was ik maar nooit aan de klim begonnen, dacht ze.""
(P. 5 / de eerste scène (een fragment) uit Kus me / Bart Moeyaert.- Averbode : Altiora, 1991)
""Lena bleef zitten tussen de gele hopklaver en maakte haar rug recht. (...) "Volhouden", zei ze (...) "Doorzetten", zei Lena.""
(p.75 / de dertiende scène (een fragment) uit Kus me / Bart Moeyaert.- Averbode : Altiora, 1991)
Hiermee is mijn leesleven zoals dat er nu uitziet, op mijn dertiende, geloof ik, helemaal begonnen. Met Bart Moeyaert, en met "Suzanne Dantine" toen al in de boekenkast. "Lena" was een spiegel voor me. Lena groeit, ook in "Kus me" en ik ben meegegroeid. Meegegroeid in letters en boeken. Meegegroeid in de liefde voor letters en boeken, en wat boeken en letters met een mens kunen doen.
Het is Kerstmis, dat is een mooie tijd om afscheid te nemen van "Lena", en mijn berichten voortaan zonder schroom te ondertekenen. Ik ben er klaar voor.
