Een beetje husselen, dus, en hier is: "Ik hou van dikke boeken en ik kan niet liegen", en ik ga dat dus ook niet doen. Want voor mij hoeft een boek niet altijd erg dik te zijn voor ik het goed vindt. Vaak zakt het verhaal halfweg dan een beetje in, gewoon omdat de auteur zichzelf tijd gunde om zijn verhaal lang en breed te vertellen.
goed.
"Iedereen bleef brood eten" is een voortreffelijk verhaal rond Wereld Oorlog I van Do van Ranst. Meer kunt u daarover hier lezen.
"Misschien wisten zij alles" is een bundeling van dierenverhalen van Toon Tellegen, een klepper van om en bij de 600 pagina's. Zo'n boek waarin je af en toe eens kunt grasduinen, net als dat je dat kan in de Bijbel...
"Muis" heb ik helaas nog niet gelezen, net als "Dit is alles: het hoofdkussenboek van Cordelia Kent".
"De Wereld van Sofie" kan (hé, een volgende opdracht!) wat mij betreft een klassieker genoemd worden, en ik vind dat nog steeds een geweldig boek.
Heeft Harry Potter nog introductie nodig?
"Gestolen zielen" is het meest bijzondere boek tussen mijn dikke boeken.
Maar: Een boek hoeft niet altijd erg dik te zijn: je moet dan veel sneller tot de essentie komen, en sommige auteurs slagen daarin, ondervond ik laatst met "Vals nest" van Beatrijs Peeters. (bonusje: dit boek heeft slechts 98 bladzijden nodig).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten