Maar!
Ik heb mijn favoriete "reisboeken" gevonden!
En wel in deze:
In de superspecials hadden de babysitters naast babysitten (omdat ze meegingen met een gezin dat op dat moment een babysit nodig had, zodat er kon genoten worden van de vakantie: er is helemaal niets veranderd in de tijd!😏) zelf ook vakantie: in een vorige special gingen twee gezinnen op cruise naar Disneyworld! Dat is tijd om te zwemmen, om met Disneyfiguren te ontbijten, om het park te bezoeken (natuurlijk), en nog veel meer. Om kleine kinderen te leren dat liegen, ook al is dat over je verjaardag, die niet nét dan is, zodat iedereen eigenlijk voor niets voor jou zingt, maar als zesjarige wil je dit zo graag, niet mag, bijvoorbeeld). De babysitters hebben ook elk hun eigenheid en eigenaardigheidjes: Gertie is erg bazig, en wil ook nu tijdens de vakantie vergaderen. Petra moet nog steeds opletten op wat ze eet: ze heeft suikerziekte, en snapt daarom heel goed dat ook kinderen in een rolstoel een leven willen, en plezier maken. Tine heeft een gezin met nog zes broers en zussen. Joke is Japans, en dol op snoep, en toch blijft ze graatmager: in elk boek komt de verbazing daarover terug. Betty is een gezondheidsfreak.
Ook in "De Babysitters op zomerkamp" hebben we datzelfde lijntje: en toch blijft dit absoluut een favoriet boek: omdat het zo herkenbaar is: van aankomen op een kampplek na een hartverscheurend afscheid van thuis, tot het moment van avondmaal, dat toch maar een flauw afkooksel is dan wat je thuis eet. De sfeer van een zomerkamp (dat ook destijds tien dagen duurde), pesterijen, roddels, romantiek, ziekte, het is er allemaal. En zelfs de waszalen zijn herkenbaar. En wie schrijft er al niet graag een kaartje naar huis? In de "Specials" dienen ze om aan te geven welke babysitter het volgende hoofdstuk over zijn of haar perikelen mag vertellen.
"Petra is verliefd" speelt zich af aan zee, en belooft precies (zo gaat dat) waarover het boek zal gaan: over Petra, die ocharme 13 is (DERTIEN! Dat vond ik toen ik als volwassene de boekjes terug las - want jawel, ik doe dat af en toe, soms zelfs zonder mij te ergeren aan stereotiepen -, en verliefd wordt op een strandwacht van 18 - een beetje raar. Ik zou geen dertienjarige op mijn kroost loslaten.
Op die leeftijd een wereld van verschil. Ze wil niet luisteren naar Inge, haar collega-babysitter. Zij zegt Petra dat de strandwacht veel te oud is voor haar. Samen met de familie Pieters zijn ze aan zee, om mee voor hun zeven kinderen te zorgen.
Maar: toegegeven: de wereld van "De Babysittersclub" is redelijk ideaal, hoewel grote problemen als de eerder genoemde suikerziekte van Petra, de scheiding van haar ouders, later, en dat zij het beste willen voor hun dochter, niet uit de weg worden gegaan.
En dan een echt persoonlijke: "hier krijg ik zin van om te reizen, het liefst nog naar die plek, of dat deel van Nederland..."
Mijn hart, of toch minstens een stukje ervan, ligt er. Ik wil het wel terug ophalen...
"Gek van een eiland" van Koen D'haene speelt zich af op Terschelling, een van de Waddeneilanden. D'haene roept in zijn boek goed de sfeer op van een eiland, hoewel ik af en toe het gevoel had dat hij rond een onthaalfolder een verhaal gesponnen had. Ik heb dit boek destijds erg graag gelezen. Wout heeft er de tijd om de scheiding van zijn ouders te verwerken. Zijn vader vroeg hem destijds om hem te vergeten, in een brief.