Anton groeit op, in het veilige nest dat zijn ouders in stand weten te houden. Hij groeit ook letterlijk op, waarbij je alle fasen van baby tot afgestudeerde student aan de universiteit mooi kunt volgen. Als baby groeit hij op tussen de beschermende armen van ooms, tantes, en ma en pa. Als hij naar de middelbare school gaat, leert hij Willem kennen. Tussen hem en Willem groeit een liefdesband, die nooit expleciet naar voor komt, het is gewoon zo, zonder opgestoken vinger of wat dan ook. Antons ouders vinden het heel gewoon dat Willem blijft slapen, en er komen ook geen vragen aan bod. Al worstelt Anton wel met zijn gevoelens, maar wie doet dat niet in een verliefdheid? Is het wederzijds (hier wel)? Of juist niet? Ben ik tevreden met mezelf? Of vind ik mijn lijf amper terug, in veel te wijde kleding? Ben ik niet te rustig? Heel mooi boek, in alle opzichten, maar vooral omdat het het eerste boek is, dat ik las, en nog dikwijls zal herlezen, dat ECHT gewoon doet over homoseksualiteit. Het IS gewoon, al hebben Antons ouders misschien niet echt door dat hun zoon holebi is. Of ook wel, dat komt hier niet bovendrijven. Nu, wanneer er in Antons leven iets dramatisch gebeurt, staat zijn leven in één klap op losse schroeven. "Het zal moeten slijten, jongen", zegt zijn vader hem.Mijn tweede huid /Erwin Mortier . - Amsterdam : Meulenhoff 2000. - 3e druk. - 192 p.- ISBN 90 290 6723 3 - 16+