Ivo mist zijn opa, die kortgeleden is overleden. Voor opa stierf, heeft hij gezegd dat Ivo de enige is die in zijn makkelijke stoel mag zitten. Ivo merkt, wanneer hij in de stoel zit, in de keukendeur, een ander huis op, met een terras aan, waarop precies zo'n stoel staat als die van opa. Dit is het begin van het verhaal.
Een verhaal dat een beetje bizar is, omdat verschillende elementen niet worden uitgewerkt, of uitgelegd, en die elementen zijn essentieel. Ivo merkt twee mensen op op het terras. Een dikke schommelige vrouw, en een meisje in een rolstoel. Ivo raakt geïntrigeerd door hen, en hij wil hen graag leren kennen. Dat gebeurd ook, hij leert Koot en Elleke, het meisje in de rolstoel, kennen. Ze worden goede vrienden, ook al zit Elleke in een rolstoel. Elleke verteld Ivo dat ze toen ze heel klein was, wel kon lopen, maar dat ze zich daarvan haast niets meer herinnert. Samen gaan ze naar zee, en Ivo hoort van Koot dat zij opa heel goed heeft gekend. Elleke verteld Ivo haar geheim: ze denkt dat Koot haar moeder niet is, maar iemand die aan het strand in een huisje woont, en erg knap is, wel. Elleke geraakt hier niet goed uit. Ze is er van overtuigd dat de knappe vrouw haar moeder is, dat zij haar weggaf. Maar waarom ze dat denkt, en later toch overtuigd is dat Koot haar mama is, dat blijft leeg. Daardoor raakt dit verhaal niet uitverteld. Ik had graag een beetje meer uitdieping gezien. Er moet voor mij niet zo nodig uitgelegd worden waarom Elleke niet loopt, maar als er dan toch gemeld wordt dat ze dit vroeger wel kon, had ik hierover wel graag wat verhaal gehad, dat zou het verhaal niet zo leeg maken. Nu gaat dit verhaal alleen maar over vriendschap tussen twee kinderen, en is het niets meer.
De stoel van opa Dolk / Gil Vander Heyden ; illustraties van Bianca Hugens.- Leuven : Davidsfonds, 2004.- 95p : ill.- ISBN: 90 5908 096 3
