Op de kermis in het dorp, wordt een jongen het slachtoffer van een vloek die een waarzegster heeft uitgesproken. De volgende dag begint hij heel langzaam “te vergaan van het lachen”. Zijn vriend Daan wil hem helpen en trekt op onderzoek uit. Waarom werd zijn vriend vervloekt?
“Ik weet nog goed wanneer Jerry begon te vergaan van het lachen.” Dat geeft een goeie start van een sterk verhaal. Je merkt dat de auteur eveneens televisiescenario’s schrijft. Dit boek gaat voor een groot stuk ook over mensen die in het televisiewereldje werken, en wat er nà dat ze hun werk als acteurs hebben gedaan, met hen gebeurt. Natuurlijk wordt hier overdreven, maar het sterke aan dit boek is dat het nooit belachelijk griezelig wordt. Zelfs de personages uit de televisiewereld zijn niet opgezadeld met belachelijke namen, ze hebben veel weg van bestaande acteurs en actrices, en zorgen voor leuke (beetje makkelijke, dat wel) doordenkertjes. Een oude sitcom wordt nu als film opnieuw gemaakt, en volgende acteurs zullen hoofdrollen vertolken: Al Capuccino (Al Pacino), Jodie Blockboster (Jodie Foster) en Barbara Streickijzer. (Barbara Streisand?)
Verder zit dit verhaal ook goed in elkaar, met logische nooit belachelijke griezelelementen omdat je nu eenmaal een griezelboek schrijft.
Maar ook één van de mensen die in de sitcom van vroeger speelde, duikt op, alle andere personages uit de sitcom zijn een vreemde dood gestorven, en het zijn die puzzelstukjes die voor de lezer letterlijk aan het eind van het boek in elkaar vallen. Echter nooit om een gemakkelijkheidseinde te creëren, het klopt allemaal perfect.
Alles begint op de kermis, waar Daan en Jerry, wanneer ze uit het spookhuis komen op een waarzegster botsen: Madame Zerba. Zij vervloekt Jerry, waardoor hij (een week, zo blijkt aan het einde van het boek) niet meer kan stoppen met lachen, en zich letterlijk zal doodlachen. Later krijg je als lezer op een knappe manier en niet gebruskeert als: “en nu weten jullie het” te lezen waarom Madame Zerba net Jerry vervloekte, en niet Daan. Jerry’s vader heeft een televiesiestudio, en Gerda Garderobe werkt daar als hulpje. Je komt te weten, zonder dat ik het gevoel had dat het te snel ging) dat Gerda Garderobe eigenlijk de enige overlevende is van de Zombies van vroeger, en dat zij zich wilde wreken op de familie van Jerry, omdat “De zombies” destijds werden afgevoerd.
Het is wel zo dat je als (ervaren?) lezer snel doorhebt dat het hulpje van Jerry’s vader iets met de vloek waarmee Jerry opgescheept zit, heeft te maken, en een mortuarium, waarin voetstappen weerklinken, en waar wit licht schijnt, maken de boel af. Het hulpje duikt op, waneer Daan op onderzoek uit gaat, maar zij ziet er helemaal niet vreemd uit. (Klassiek element)
Toch duikt hier en daar ook in dit boek een onlogisch element op. Maar niet in die mate dat het droevig gesteld was met dit boek. Dit is één van de weinige boeken waar ik voor bijna 100% tevreden ben.
Wanneer Daan bij Jerry thuis komt, nadat hij stilletjesaan is beginnen te glimlachen: “Ik begon me ongemakkelijk te voelen met die lach. Het woordje MET klopt hier niet, want Daan heeft die lach niet. “Ik begon me ongemakkelijk te voelen ONDER JERRY’S lach”, daarentegen…
“Op den duur (den duur?!) kreeg hij me zover dat ik hem met plezier in de liftkoker had opgesloten. Ik haat nu eenmaal opgewekte mensen, vooral na een ellendige schooldag. Waar slaat dit op? Jerry WIL helemaal niet persé opgewekt zijn!
De droom over het graf waarin Daan zich bevindt, lijkt me een beetje gezocht. Er staat namelijk (hij is gaan slapen) dat hij om middernacht WAKKER werd. Hij voelt zand in zijn mond, hij kan zijn oogleden aftrekken, zijn haar valt uit, en zijn vingers en tanden zijn weg. Dit klopt niet. Je wordt er later op gewezen dat hij droomde, maar dan moet niet verteld worden dat Daan wakker werd.
De personages dan. Jerry en Daan hebben allebei ouders, maar ze blijven een beetje vaag, op de achtergrond. Je weet niet hoe ze eruitzien, alleen wat ze doen, en Jerry’s vader krijgt zowaar nog een grotere rol dan Daan dacht. Al wist Jerry’s vader niets over de vloek. Daan daarentegen wist wel dat het niet anders kon of zijn vader moest weten dat Madame Zerba/Gekke Gerda/Gerda Garderobe bij hem werkte. Zij verdween later (je zou voor minder, nu iedereen je door lijkt te hebben) met de noorderzon, in het “decor van de oude Zombie-serie.” Gekke Gerda onderhoudt contacten met de dode leden van de crew, btw.De moeite van het lezen heel erg waard!
