De jongen in de jurk / David Walliams ; Quentin Blake

Dennis woont in een saaie straat ergens in Engeland. Hij heeft een saai leven, samen met papa en een oudere broer van 14, John. Mama is weggelopen. Het enige wat Dennis van haar heeft, is een foto die hij van de brandstapel kon redden toen zijn vader alle spullen van zijn moeder verbrandde. Dennis is dol op voetbal én zich verkleden. Liefst vrouwenkleding. Wanneer hij op een dag in de winkel van Raj de Vogue koopt, en dat boekje stiekem op zijn kamer leest, gaat er een wereld voor hem open. Zoveel moois! Wanneer zijn vader hier echter achter komt is hij razend. Mode is voor meisjes!
Maar Dennis geeft het niet op: bij toeval leert hij het mooiste meisje van de school kennen, wanneer ze samen strafregels moeten schrijven. Lisa is 14, en Dennis is eigenlijk wel een beetje verliefd op haar. Lisa toont hem dat het helemaal niet vreemd is om te willen zijn wie je bent, en dat je je helemaal niet moet schamen… Samen bedenken ze een plan, om Dennis op school te introduceren als Lisa’s Franse pennevriendin Denise…

Het fijne aan dit boek is ook dat je als lezer wel naar Dennis kijkt, maar dat je ook echt met een verteller van dit verhaal te maken krijgt. Hij legt de lezer uit dat Dennis bijvoorbeeld een topscorer is, maar daar moet hij eerst even over nadenken. Hoeveel goals moet je maken om topscorer te zijn? Tien? Een miljoen? Twee? Daar weet onze auteur niets over, en dat zegt hij de lezer ook. Ook zegt hij dat hij nog nooit heeft gelogen, alleen net. (Dat is erg klassiek, maar blijft leuk.)

Het boek leest als een trein en is alles behalve stereotiep. Bij volwassenen zal de naam David Walliams waarschijnlijk een belletje (of een klok, dat kan ook) doen rinkelen/luiden als bedenker en acteur in Little Britain. Ook ik werd aangetrokken door zijn naam, en door de naam van de illustrator, Quentin Blake. Maar zou Walliams ook als schrijver iets kunnen betekenen? Zou Walliams niet automatisch staan voor het schrijven van pulp? Het antwoord is erg volmondig: nee. En wel in tegendeel. “De jongen in de jurk” is een erg leuk boek geworden, waarin de volwassen lezer ook wel elementen uit Little Britain zal herkennen, zoals in de scène waarin Dennis’ vader zijn zoon verbiedt om nog naar de show te kijken waarin twee mannen zich als vrouw verkleden. Het leuke aan dit boek is ook dat NIEMAND – behalve het lerarenkorps met de directeur – meneer Hawtry op kop – Dennis een vreemd iemand vindt omdat hij zich graag verkleed. Hoewel. Hij heeft dit al aan zijn vriend Darvesh vertelt, en hij ziet er geen graten in: Dennis voetbalt toch graag? Darvesh’ moeder schijnt dat eerst maar niets te vinden als ze Dennis in een jurk ziet: “Dat moet je niet doen, deze kleur staat je niet”, is haar repliek. Ze raadt hem een andere kleur aan: niks aan de hand. En ook Lisa gaat helemaal mee in Dennis’ passie.

Hier en daar zijn wat mij betreft wel een paar louter “bladvullende elementen” aanwezig, zoals een bladzijde of drie het gelach van de leerlingen wanneer “Denise” ontmaskerd wordt. Dit hoefde niet.

Alles bij elkaar genomen is “De Jongen in de jurk” precies wat de achterflap belooft: het is grappig, verrassend (vooral dat, wat mij betreft), en soms zelfs ontroerend. Vooral wanneer blijkt dat Dennis’ vader ook maar een mens is, die verjaardagen, sinds mama weg is, maar niets vindt. Dennis’ broer John is ook een echte jongen die het maar niets vindt dat Dennis een knuffel wil wanneer die triest is. “Ik ga je niet knuffelen!” Maar Dennis, John en hun vader zijn wel een gezin.

De jongen in de jurk / David Walliams ; Quentin Blake ; vertaald uit het Engels door Janneke Blankevoort.- Haarlem : Gottmer, 2009.- 211p: ill.- Oorspronkelijke titel: The boy in the dress.- ISBN: 978 90 257 4542 4