Dood aan God / Kevin Brooks

De vijftienjarige Dawn woont samen met haar moeder en twee teckels in een achterbuurt in Engeland.  Haar vader is ex- junkie, ex-alcoholist, en nu verdwenen.  Noch Dawn, noch haar moeder weten waar hij gebleven is.

Dawn is een eenling, die er niet om maalt dat ze geen vrienden heeft, en gewoon is wie ze is, met slobbertruien en wijde broeken.  Ze heeft een leeg leven, en het enige wat ze doet is rondhangen, bijbels lezen, en voor haar honden zorgen.  Ze heeft veel aan haar twee honden, die ze Jezus en Maria noemde.  Dat vonden haar buren maar niets.  Dus zijn zij verhuisd.  Muziek van The Jesus en Mary Chain houd haar   overeind in het leven.  “Dood aan God” is doorspekt met regels uit nummers van deze groep, je kunt ze cursief in het boek terugvinden. 

Dawns leven mag dan al leeg zijn, met een moeder die het noorden kwijt is nadat haar vader is vertrokken, ze blijft zich wel dingen afvragen, maar ze weet haast nooit het antwoord.  Dat is vooral erg omdat je als lezer het gevoel hebt dat Kevin Brooks van Dawn een sympathieke meid weet te maken.   je zou haar willen helpen, of haar minstens willen bijstaan.  Bovendien zorgt Dawn een beetje voor haar dronken moeder, die hele dagen en nachten alleen maar voor televisie hangt, en Dawn is voor het grootste deel van de tijd op zichzelf aangewezen.    

Dawn is vooral bezig met de vraag hoe ze God kan doden.  De reden waarom ze God dood wil, ook al weet ze best dat dat niet kan, omdat God niet bestaat, is omdat Hij haar vader van haar heeft afgenomen.  Omdat hij, nadat hij stopte met drugs en afkickte, begon te dwepen met God, en hele dagen psalmen door het huis liep te declameren. 

De Bijbel speelt een niet onbelangrijke rol in “Dood aan God”, maar “Dood aan God” is geen boek over het geloven in God.  Het is hoogstens een element in het boek.  Een krachtig element, dat wel.

“Dood aan God” is vrij langdradig, doorspekt met lijstjes allerhande, omdat Dawn graag lijstjes maakt.  En toch slaagt Brooks erin om de aandacht van de lezer vast te houden.  Alle personages hangen op één of andere manier samen, ook al is het niet vanzelfsprekend dat Dawn en de twee bitches van de school, Taylor en Mel, elkaar ooit tegen het lijf zouden lopen.  En toch staan de twee plots voor de deur bij Dawn, en deze laatste schrikt zich hier lam over: wat moeten die twee van haar?  Ook dat element komt mooi in het geheel van het verhaal tot zijn recht.

 “Dood aan God” is een rijke thriller met body, die je slechts met mondjesmaat Dawns verhaal uit de doeken doet, een verhaal dat al voor de titelpagina begint met een vraag aan de lezer, en het antwoord dat “dit het verhaal is van Dawn Bundy.” 

Brooks schetst een sombere omgeving,  en een erg triest gegeven.  De reden waarom Dawns vader ervandoor is, wordt met mondjesmaat duidelijk, en is ronduit schokkend, ook al wordt Brooks nooit expliciet.  De ruimte waarin Dawn en haar vader zich bevinden, ontploft, en dan gaat het verhaal verder.  Dat maakt van “Dood aan God” een literaire thriller voor jongeren, en laat thrillers voor jongeren nu net beter in elkaar zitten dan die voor volwassenen.  Ze bieden meer verhaal, misschien omdat jongeren nog die vragen stellen waar volwassenen al lang denken over uit te zijn.  Vragen over uiterlijk, of waarom het belangrijk is om er goed uit te zien.  Ook geliefd zijn op school, of net niet, en pesten maken deel uit van “Dood aan God”.

Dood aan God / Kevin Brooks ; Jenny de Jonge (vertaling).- Amsterdam : De Harmonie, 2011.- 217p.- oorspronkelijke titel: Killing God.- ISBN 978 90 6169 967 5 - 15+