Poeroe / Patricia David ; Erika Cotteleer

Poeroe is een nogal dom opperhoofd in een trollenland. Zelf denkt hij dat hij de slimste is, hij is het opperhoofd van de trollen. Iedereen moet doen wat Poeroe zegt. En al wie dat niet doet, vliegt weleens in de trollengevangenis. Poeroe heeft ook nog een zoon, Kobol, die WEL echt slim is. Wanneer hij zijn vader wijsmaakt dat alle trolletjes beter oorlog kunnen voeren als ze slim zouden zijn, is Poeroe in alle staten! Hij laat een school oprichten! Daar kunnen de trolletjes leren lezen! En slim worden. Maar… Wie gaat er lesgeven in trollenland? Poeroe beslist om het zelf te doen, maar bakt er niets van… Zal Poeroe in het heksenbos, aan Valsefie en Kweetetal raad gaan vragen?
Heerlijk! Dit boek loopt goed, zonder dingen die bij de haren gesleurd zijn om dit boek te vullen. Alles past in elkaar. De personages in dit boek zijn goed uitgewerkt, en je leeft mee met hoe ze zijn, en hoe ze hun leven tendienste stellen van hun nogal domme opperhoofd. Vreemd: zelf redelijk dom zijn en zo’n slimme zoon hebben…
Wat me in het begin van het boek opviel, is dat de trollen in dit boek soms worden afgebeeld zoals de trolletjes die vroeger mode waren, blote mannetjes met rechtopstaand roze en groen haar.
De trollen in dit boek zijn niet vies, althans, dat is niet wat de auteur wil doen geloven. Poeroe vindt wel dat zijn trollen zich niet met zeep mogen wassen, en dat ze vies moeten zijn en moeten stinken. Maar dan willen Valsefie en vooral Kweetetal geen les meer geven… Ze leren de trolletjes en de trollenvrouwen om zich te wassen met zeep. Algauw vinden deze het veel leuker om lekker te ruiken, en komt er een soort opstand in het land! Poeroe is de baas, het opperhoofd! De heksen hebben in zijn land niets te zeggen.
Dit boek is helemaal perfect gedoseerd: alles zit er goed in: goed en kwaad, hoe je met elkaar moet omgaan, goede dingen, slechte dingen (Kweenie, het huisdier van Kweetetal ontvoeren, omdat zij Poeroe de les speldde, dat kon hij niet hebben), die uitkomen, en mensen (heksen in dit geval) verdriet doen, wroeging, in beperkte mate, omdat Poeroe vond dat Kweetetal maar niet met zeep in het trollenland moest komen aanzetten.
Het fijne aan dit boek is dat er met een fantasiewereld gewerkt word om dingen duidelijk te maken voor kinderen, zonder dat men daarbij een opgestoken vingertje nodig heeft. Dit is een vrolijk boek, maar nooit sketch-achtig. Mensen moeten samenleven, en beleven goede dingen, en slechte dingen, ze leren winnen en verliezen. In een van de laatste hoofdstukken komt het land van Gorako, andere trollen, aan bod. Hij is alles wat Poeroe niet is: Poeroe tiert en mept zijn trollen wanneer zij iets niet kunnen, Gorako moedigt hen juist aan om verder te doen. Als de heksen toveren, gebeurd dat nooit zomaar, het komt elke keer wel van pas in het verhaal: “Heksen? Die mogen geen lesgeven in mijn land – dixit Poeroe – “dat zijn vrouwen”! Dus toveren Valsefie en Kweetetal zich om in trollenmannen. Ach, het is allemaal zo menselijk, hetgeen je in dit boek krijgt voorgeschoteld.
Wat me wel mateloos stoorde, en wat mijn zin om dit boek te lezen afremde, is het losse blad met de voorstelling van de personages, en wat ze al uit vorige boeken hebben meegemaakt. Stop dit blad mee in dit boek, achteraan ofzo, minstens evengoed. Nu lijkt dit losse blad op een reclamestunt: lees ook de andere boeken over de heksen! Niet dat ik niet overtuigd ben, na het lezen van dit boek, maar het losse blad neemt de lezer een iets te veel bij de hand. Het blad heeft ook niets van de toon die het boek wel heeft: fantasie en trollen, op mensenmaat. Op het losse blad spreekt de auteur je toe, of zelfs de uitgever, die vond dat dit blad erin moest. Het is trouwens een gruwelijk “kwijt-raak” element!Poeroe / Patricia David ; illustraties Erika Cotteleer.- Hasselt : Clavis, 2006.- 273 p.: ill.- ISBN: 978 90 448 0635 9