Toch blij dat ik geen rekenwonder ben...

... en dus, volgens sommigen, en naar analogie naar wat Bart Moeyaert ooit verkondigde, "kan ik nooit gezond volwassen zijn geworden". Dat is dan maar zo. Deze week zit "Candy" van Kevin Brooks in mijn tas. Na het toch wel erg teleurstellende "Martyn Big" en het geweldig bevonden "Lucas" (in omgekeerde chronologische volgorde), dacht ik dat ik "Candy" - na "Martyn Big" dus, ook maar niks zou vinden. "Candy" is geen "Lucas", en dat niet alleen omdat zij een meisje is, maar toch vind ik het een erg goed boek. "Lucas" is echt onvergetelijk, en Na Martyn Big zal ook Candy dat volgens mij niet (echt) zijn of worden. En toch: met "Candy" in mijn tas ben ik erg blij dat mijn leven grotendeels uit letters bestaat, en dat ik daarvan geniet, mateloos geniet, ook van alles wat daaromheen hangt, van eten tot festivals tot..., en ben ik maar wàt blij dat de cijfers me minder zeggen. Maar misschien zou het wel helemaal anders kunnen zijn geweest. Maar laat ik daaraan maar niet denken...