De Slashreeks: pluimen, goud- en zilverstukken

Gisteren besloot ik om de avond de avond te laten zijn. Ik kijk een uurtje tv, en maak daarna een pot thee. De pot thee dient om bij “Latino King” op te drinken. “Latino King”, een boek van Bibi Dumon Tak en Castel gaat over een achttienjarige jongen, die betrapt wordt bij het drugs smokkelen. Hij wordt noch in Nederland, (de jongen is afkomstig uit Rotterdam, zo blijkt uit het boek), noch in België geklist. Hij wordt geklist in de Dominicaanse Republiek. Ja, die republiek waar veel mensen toch zo graag eens op vakantie gaan. Ik verzeker het je: wanneer je vanuit dit boek mee de gevangenis in gaat daar, ga je daar heel anders over denken. Meteen wordt de jongen (dat viel me geleidelijk aan op: op de flap staat wel “Bibi Dumon Tak en Castel”, maar in het boek zelf heeft de jongen geen naam.) in een cel gegooid met héél veel andere mannen, die niets liever zouden willen dan hem te bespringen. Je leeft als lezer enorm mee met hoe de jongen zijn leven er de komende acht jaar (hij heeft acht jaar cel gekregen) zal uit zien. Maar dan kennen de bewakers, met sadistische genoegens en knuppels in aanslag “Mama-Tigré” nog niet… “Latino King” is alweer een boek dat beukt. Blijkbaar heb ik een boon voor Tak, na haar boek “Soldaat Wojtek” ging ik meer van haar lezen, en vind ik al haar boeken haast even goed. “Latino King” is wel haar eerste boek waarin in echt een verhaal te lezen krijg. Alle andere boeken zijn strikt genomen non-fictie boeken, “Soldaat Wojtek” eigenlijk ook.

“De gelukvinder” was het eerste boek in de Slashreeks, en was meteen een schot in de roos. Dit boek werd geschreven door Edward van de Vendel (die deze reeks heeft opgezet) en Anoush Elman. Dit boek gaat over een familie in Afghanistan, die op de vlucht moeten voor de oorlog daar. Een staalharde blik op wat vluchten naar een ander continent zelfs, omdat er oorlog is in je eigen land, met je doet, en hoe je je daar moet doorslaan. Vanzelf ga je heel anders over “het vluchtelingen probleem nadenken, en gaan je ogen open.

“Voor jou, tien anderen” van Mirjam Oldenhave en Cynthia Van Eck gaat over pleegzorg, bekeken door de ogen van een meisje die dit heeft meegemaakt, en kon “mama Riet” eigenlijk wel voor al haar pleegkinderen zorgen?

“Als niemand kijkt” van Marjolijn Hof en Iris Kuijpers gaat over de harde balletwereld. Over je lichaam afbeulen om te voldoen aan de harde eisen die worden gesteld om tot een balletopleiding toegelaten te worden. Over twijfels of dit nu is wat je wil. Over veel yoghurt moeten eten om op gewicht te kunnen blijven.

“Alles is weg” is geschreven door Anke Kranendonk en haar nichtje Lieke Kranendonk, die haar beste vriend verliest bij een ongeval.

“Hou van mij” door Corien Botman en Yasmine Van Leur gaat over een meisje dat opzoek is naar de liefde van haar moeder. Zou ze liefde kunnen geven aan een eigen kind, ook al is ze nauwelijks 17?

Ik merk bij mezelf op dat ik wanneer ik de boekhandel binnenstap, als ik weet dat “het nieuwe Slashboek” er is, ik meestal niet echt kan zeggen wie het geschreven heeft. Want al zien de covers er heel hip uit, en hebben ze allemaal dezelfde lay-out, die eigen is aan een reeks, ik WEET intussen dat “Slashboeken” kwaliteit zijn. Enkel “Hou van mij” kon me minder bekoren, omdat ik met bijna totaal niet kon inleven in de belevingswereld van een zeventienjarige met een kind. Het deed me ook te weinig om lang te blijven hangen.

Maar wat is dat dan met “ballet”, waar ik nog veel minder mee heb, en dat dit boek me toch aanspreekt? Kunst? Liefde voor klassieke muziek? Een buurmeisje op ballet? Misschien. Feit is dat “Als niemand kijkt” me wel – alweer – erg aansprak.

“Voor jou tien anderen”, bood vooral erkenning wanneer het meisje ouder werd, en een eigen leven opbouwt, weg van mama Riet en de andere kinderen. Wanneer je nog eens, een hele tijd later, telefoon krijgt van “collegaatje” van bij mama Riet, lang geleden, merkt dat je eigenlijk niets meer te zeggen hebt. En weg wil blijven, omdat je nu je eigen leven hebt.

“Alles is weg” is het enige boek uit de Slashreeks, tot nu toe, waarin ik echt nog niet ben durven beginnen.

Over “Latino King” las u al.

De boeken hebben allemaal dezelfde lay-out, eigen aan een reeks, wat de herkenbaarheid verhoogt. “De gelukvinder” was het eerste en meteen ook enige boek in de reeks met een gat in de cover en een schutblad achter de voorflap, waarop de titel stond. Dit zorgde er echter voor dat mijn exemplaar van “De gelukvinder” bijna zijn voorplat kwijt is. Nu heeft de reeks enkel op de titelpagina dezelfde stijl om de titels te zetten, zonder vermaledijd gat in de cover.

De reeks heeft een grote dosis inlevingsvermogen van de auteurs, voor de “bijzondere jongere”, waarmee ze hun boek maken. En een ferme dosis moed van de jongeren die hun verhaal aan een auteur willen vertellen. Er wordt wat mij betreft nooit gezocht naar sensatie of medelijden. Ook van “reality” zoals men het soms op televisie ziet, blijft de reeks ver, en dat verdient echt applaus. Wanneer komt het volgende Slashboek? Volgende week?