Opa’s kleinkinderen komen allemaal samen logeren, op de grote zolder bij oma en opa thuis. De bijbehorende prent van Marja Meijer laat alvast de sfeer zien die bij een logeerpartijtje past, we zien zeven kinderen die allemaal hun spulletjes, van luchtbedden tot sport- en rugtassen op de zolder zetten, of kinderen die blij zijn dat ze in een stapelbed mogen slapen. De zolder is buitengewoon knap vormgegeven. Maar opa kijkt wat mij betreft toch wat sip.
Bij een logeerpartijtje hoort natuurlijk ook iets te doen te zijn! De kinderen willen erg graag verstoppertje spelen, en wel in het donker. Ze mogen toch niet meer buitenspelen omdat het te laat is en omdat het stormt. Boonen trekt hiervoor de kaart van het sprookje van de zeven geitjes, waarbij opa de wolf wordt, en de kinderen de zeven geitjes. Erg origineel is deze vondst niet, maar in het kader van dit laatste opa-boek vond ik het wel passend. Eén kind verstopt zich zelfs in de staande klok. Wanneer opa alle kinderen heeft gevonden (en ze worden niet opgegeten), willen de kinderen dat opa zich gaat verstoppen. Maar of dat zo’n dapper idee is? Nu zijn de kinderen namelijk alleen in het huis, want oma is die avond op stap. Toch gaan ze dapper op zoek naar opa. Maar het is zo donker, en de regen rammelt tegen de ramen. Dat regen rammelt is vergezocht. Je kunt in een voorleesverhaal net zo goed gewoon van “kletteren” gebruikmaken, maar dat bekt minder leuk. Bovendien zijn er in huis toch wel allerlei enge geluiden te horen. En of het licht na een tijd niet gewoon terug aan kan? Anders is het toch te donker… Tenslotte vinden ze opa, die in slaap gevallen is in een kast.
Dit gegeven neemt de spanning van het vreemde huis even weg, en alles wordt weer gewoon. De kinderen moeten gaan slapen, en daarbij hoort het tandenpoetsenritueel, en natuurlijk ook het verhaaltje. Maar van slapen komt niet veel terecht. Eenmaal met z’n allen op zolder, slaat de angst weer toe. De wind die waait, en de regen die maar blijft tikken tegen het raam. Sommige kinderen zijn er daardoor van overtuigd dat er een wolf op het dak zit. Dit gegeven is zeer herkenbaar in de fantasiewereld van jonge kinderen.
Gelukkig is opa er nog. Maar of hij in zijn eigen bed kan gaan slapen is maar de vraag. Omdat de kinderen toch bang bleven, zijn ze in opa’s bed in slaap gevallen, echter zonder dat opa hier iets van weet. “stilletjes, opa”, is de repliek van Gitte. We vinden opa op de laatste bladzijde terug op de bank in de woonkamer, waar oma net terug is van haar avondje weg. Waarom ligt opa nu op de bank te slapen? Je ziet het haar gewoon denken. Maar met de geitjes is alles goed. Alleen de wolf is een beetje moe.
Onder het motto: “de laatste zijn vaak de beste” sluit “Met opa in het donker” de opa-reeks van Stefan Boonen met verve af. Voldoende spankracht, uiterst verzorgde prenten, een voltreffer. Met opa in het donker / Stefan Boonen ; Marja Meijer.- Hasselt : Clavis, 2011.- Prentenboek.- ISBN 978 90 448 1588 7 - 4+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten