Marco Kunst schreef met "Het verlangen van de prins een avontuurlijk, eng, geheimzinnig, mooi, spannend en verrassend boek dat je aan je stoel gekluisterd houdt tot je het uit hebt.
Marieke Nelissen voorzag "Het verlangen van de prins" van illustraties in kleur. Deze passen zeer goed bij het verhaal, en ze maken dit boek mee tot wat een nieuwe klassieker kan worden.
Lode is als baby zijn ouders verloren op zee, en hij komt terecht in een weeshuis waar kinderen met harde hand worden opgevoed. Als oma Walyu er als kokkin komt werken, verandert er meteen heel wat voor de kleine Lode, en hij bedenkt een plannetje om uit het weeshuis te ontsnappen. Dat dit gegeven meteen zeer klassiek is, neemt niet weg dat dit boek absoluut door veel mensen verdient om gelezen te worden. In de haven gekomen, op de vlucht voor Claire, die met harde hand over de kinderen waakt, klimt hij in de touwen van een driemaster, om naar het circus te kijken dat zich aan boord afspeelt. Dat is het begin van iets zeer bijzonders, want wie op het schip belandt, raakt er nooit meer af, dat is de vloek van de prins...
Lode is de hoofpersoon in dit boek, maar of dat zo is, mag de lezer zelf ontdekken. Want misschien klopt dat niet... Ook ontmoet je als argeloze lezer maar liefst niemand uit dit boek, want wie weet wat je dan allemaal voor de kiezen krijgt.
Het verhaal speelt zich af op zee en aan land over de hele wereld.
Na "De Waterwaack van Natterlande", dat me helaas maar zeer matig bekoorde omdat ik alle gebeurtenissen die Gum en Toffee meemaken, moeilijk kon geloven (en hoe gek iets ook is, als het geloofwaardig is maakt het veel goed) is "Het verlangen van de prins" een feest van een boek. Van het soort zoals we ze nog maar zelden tegenkomen. Omdat het er op lijkt dat boeken nu vooral "echt gebeurd" moeten zijn, of makkelijk weg te happen. Dit boek heeft niets van deze twee elementen. Het is sprookjesachtig en soms griezelig en verschrikkelijk en saai. Dat laatste is niet zo moeilijk als je weet dat het schip waarop je ronddobbert, al zo'n driehonderd jaar op zee is. "Het verlangen van de Prins" moet soms ook de woede van de prins trotseren, en dat is geen kleintje, en bovendien altijd anders.
Dat de prins destijds rotverwend werd, en daarom niet weet hoe het leven werkt, geeft dit boek zijn originaliteit mee, en laat de lezer diep nadenken. Maar hoe dat in elkaar zit mag je zelf ontdekken. Dat verdient "Het verlangen van de prins" namelijk heel erg.
Marco Kunst en Marieke Nelissen leefden zich volgens mij gigantisch uit bij het maken van dit boek. Dit boek is gevaarlijk als je onderweg bent, want je mist er vanalles door, dat je maar beter niet kunt missen als je je eigenlijk een beetje moet haasten. Laat ik het maar op De Prins steken. Kunst en Nelissen vertellen dit boek met heel veel liefde voor hun verhaal, en laten de lezer nadenken over wat "het leven" is: moet dat alleen maar leuk zijn? En wat dan? Hoe draait dit (dan) uit voor mensen rondom je?
"Het verlangen van de prins" is voor iedereen die in dit boek wil duiken. Het neemt je mee over de hele wereld, laat je lachen en huilen of denken dat het hier maar saai en eentonig kan zijn, maar dat muziek de boel serieus kan verlichten. Dat, en een flinke dosis positivisme en doorzettingsvermogen. Of voor wie houdt van sprookjesachtig mooie verhalen. Die kun je je laten voorlezen vanaf een jaar of zes/zeven: vroeger zou ik dit boek niet voorlezen. Dat ondermeer omdat er toch wel wat wreedheid in dit boek zit, die een jong kind enkel in de veilige nabijheid van een volwassene zou kunnen beginnen proeven. Misschien zou ik een volwassene als er met voorlezen wil begonnen worden, zelfs aanraden om dit boek eerst helemaal zelf te lezen. Want ook nu weer: een goed kinderboek is gewoon een goed boek. In "Het verlangen van de prins" zelfs een heel goed boek.
Het verlangen van de prins / Marco Kunst ; Marieke Nelissen.- Haarlem : Gottmer, 2020.- 240p.: ill.- ISBN 978 90 257 7284 0
