“Wanneer schrijf je eens een boek voor volwassenen?” Het is een zinnetje dat helaas maar al te vaak opduikt op televisie, wanneer men eens een zeldzaam interview met een jeugdauteur heeft op televisie. Welke stommeling schrijft er nu in ’s hemelsnaam kinderboeken? Peter Verhelst kreeg onlangs nog alle lof toegezwaaid over zijn samenwerking met Carll Cneut, voor hun prachtboek “Het geheim van de keel van de nachtegaal”. Eigenlijk durf ik te betwijfelen of “Het geheim van de keel van de nachtegaal” - een vrije, zeer literair hoogstaande bewerking van het sprookje “De nachtegaal van de keizer” – dezelfde soort aandacht zou gekregen hebben mocht die bewerking gedaan zijn door pakweg Ed Franck, die al heel wat bewerkingen van klassiekers op zijn naam mocht schrijven. Want was Peter Verhelst niet de auteur van het alom bejubelde (terecht) “Tongkat”, een boek voor volwassenen, en heeft hij niet nog meer “echte boeken” op zijn naam?
Waar het mij om gaat, en waarom ik dit stuk schrijf, is dat men er maar beter mee stopt om zo afschuwelijk denigrerend te blijven doen als het om kinderboeken gaat, wanneer men er (hoera, en toch zijn we daar blij mee) in “De Gouden Uil” aandacht aan besteed. Twintig minuten! Op TV! Waarbij Frieda Van Wijck het niet kon laten om Ditte Merle te vragen of ze doorging met het schrijven van kinderboeken. Mensen vragen zich dan ook graag af, dat is hip, wanneer ze eens “een echt boek voor volwassenen” gaan schrijven. Ik geef trouwens applaus voor Jelle Van Riet, die Van Wijck lik op stuk gaf in haar antwoord op Van Wijck’s vraag: “Ga je nu ook kinderboeken blijven lezen?” waarna van Riet “Benny Lindelauf” antwoordde. Goed zo!
Waarom al dat “ach, het zijn maar kinderboeken” – gedoe? Ik raak er met mijn 32 lentes, zonder kinderen, want dat komt ook nog vaak naar voor: “ja hoor, ik lees graag kinderboeken, want ik heb kinderen”. (En dus moet ik wel) – niet wijs uit. Want als je kinderen maar blijft overstelpen met 1. pulp uit wat “De boekenafdeling van de supermarkt” heet, of 2. enkel wat kinderen leuk vinden, dan kom je niet veel verder dan een stel kleurpotloden en een kleurboek, geloof ik, wat misschien kort door de bocht is. Maar waar het om gaat is dit: zwijg de kinderboeken wat mij betreft gerust dood, ik overgiet ze met graagte met liters levenselexir. Maar wat willen de mensen die zomaar aan een kinderboekenauteur durven vragen “of ze kinderboeken zullen blijven schrijven”, “ga je kinderboeken blijven lezen?” dan? Een driejarige “Sprakeloos”, “Kartonnen dozen” van Tom Lanoye opsolferen? “De Engelenmaker” van Stefan Brijs”? Daar staan geen prenten in, en die bladzijden hebben geen aanlokkelijke kleuren hoor. Misschien wordt een kleintje er zelfs een beetje depri van: dat kan hij / zij helemaal nog niet lezen! Echt niet. Al zijn dat wel “echte” boeken, in hun optiek, en als we de lijn doortrekken, wat ik met dit stuk even wil aantonen.
Ook op bladzijden vol kleur, en met maar één regel tekst (of geen tekst) staan dikwijls pareltjes: denk maar aan Keepvogel (3+), “Uil en Leeuwerik”, en de twee opvolgers “Zwaan” en “Groot van Liefde” van Ianka Fleerackers en Sebastiaan Van Doninck. Of je rustig in slaap valt van de mooie maar toch wel drukke prenten valt met je 3+ misschien te betwijfelen, maar misschien heb je er wel wat aan als je vijf bent met “Welterusten iedereen” van Edward van de Vendel en Sebastiaan Van Doninck.
Want lezen is ZO belangrijk. Alleen niet voor onze televisie en radiomakers, zo blijkt al te vaak. En toch: een kind straalt wanneer hij je vol trots komt zeggen dat hij in het eerste studiejaar heeft leren lezen. Alleen is dat niet met echte boeken. Niet? “De Luie stoel” (Tine Mortier en Ann De Bode), “Eend” (Jonas Boets en Veerle Derave), om maar twee voorbeelden te noemen.
En beste TVmakers, Radiomakers, er zijn zelfs auteurs die kinderboeken én boeken voor volwassenen schrijven! Echt waar! En ze doen dat goed! Ook echt waar! Bavo D’hooge, om maar één iemand te noemen. Hij heeft al een aantal succesvolle thrillers afgeleverd, maar hij schrijft ook kinderboeken: én voor 10+ers (Satergeschater, bijvoorbeeld) én voor 8+ers! (Sus Oktopus, bijvoorbeeld) Echt waar! Gruwelijk hé? Nu kan hij niet in een hokje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten